Алфред Вајтхед: НАУКАТА И МОДЕРНИОТ СВЕТ

Приказ на книгата „Науката и модерниот свет“ од американскиот математичар и филозоф Алфред Вајтхед

Ако Ниче бил можеби главниот репрезент на европската нова континентална филозофија, тогаш меѓу важните претставници на т.н. англо-американска аналитичка филозофија може да се вброи Алфред Вајтхед. Овој , како што го нарекуваат „Кант на XX век“ оставил неизбришлива трага на современата метафизика, а заедно со Бертранд Расел се смета за основоположник на правецот познат како математичка филозофија. Неговото дело „Науката и модерниот свет“ е еден од најеминентните трудови во сферата на „историјата на науката“. Ретки се книгите како таа, во кои преплетувањето на природните со општествените науки, олицетворени во математиката и физиката со метафизиката, е предадено на толку впечатлив, а истовремено разбирлив начин.

Алфред Норт Вајтхед е роден на островот Тенет кај Кент, источна Англија, во 1861. Бидејќи бил одличен ученик, татко му – англикански свештеник, го запишал на Кембриџ, каде што дипломирал, а набргу бил избран и за „Фелоу“ на Тринит колеџот. Онаму се запознава со својот ученик Бертранд Расел, со кого заеднички од 1910-13 год. ќе ја издадат фамозната „Principia Mathematica“. Претходно, Вајтхед ќе го објави „Трактатот за универзална алгебра“, а Расел „Есеите за основите на геометријата“, што ќе ги упати професорот и студентот заеднички да ја создадат тритомната „Принципи на математиката“. Годината кога излегува првиот том на ова колосално дело, поради исполнување на услови за пензија, Вајтхед заминува од Кембриџ и се префрла во Лондон. Таму најпрвин е наименуван за лектор на Јуниверсити-колеџот, за во 1914 да биде назначен за професор по апликативна математика на Империјалниот колеџ за наука и технологија. По Првата светска војна, во која го губи синот, во 1922 Вајтхед станал претседател на Аристотелијанското друштво. Веќе 1924 се сели во САД, каде што добива понуда за професура на Харвард, а Британците во 1931 го бираат за член на Британската академија. Во Америка живее до крајот на својот живот во 1947 и таму ги објавува своите најзначајни филозофски дела, меѓу кои и „Науката и современиот свет“.

„Науката и современиот свет“ на Алфред Вајтхед е објавена 1925, непосредно по селидбата во Соединетите Држави. Имајќи предвид дека опусот на Вајтхед е поделен на три фази – математичка, емпиричка и филозофска – ова дело се смета за меѓник помеѓу втората и третата фаза. Со него завршува перидот во кој авторот се занимава со концептите на природата и почнува последната творечка фаза, која познавачите на неговото творештво ја нарекуваат пантеистичка, спекулативна и метафизичка. Преминот од еден кон друг предмет на проучување се огледа и во самата текстура на делото, во која првично се јавува еден слој – т.е. историјата на природните науки, за над него да биде нанесен втор слој – оној во кој што професорот ги изнесува контурите на неговата лична, автентична метафизика наречена органска филозофија или „теорија на органски обрасци“. Во оваа пригада, направен е кус пресек на првиот слој на предметнава книга.

На почетокот, Вајтхед ги анализира извориштата на модерната наука, особено задржувајќи се на математиката како „елемент во историјата на мислењето“. Од третото до шестото поглевје, тој се задржува на развојот на научното мислење по столетија. Првото столетие врз кое авторот врши пресек е XVII век, кој што тој го нарекува „столетие на гении“. Таквиот епитет бурниот седумнаести век особено го заслужил – според Вајтхед – поради појавата на четворицата генијалци: Галилеј, Декарт, Хајгенс и Њутн, иако се потенцирани делата и на други тогашни научници, како на пр. Харви, Кеплер, Хјум и Лок. Следуваат поглавјата во кои се прикажани научните достигнувања во XVIII и XIX век, за во средишницата да се прејде кон прикажување на некои од најспектакуларните теории на атомската физика до 1925. Станува збор за теоријата на релативноста на Алберт Ајнштајн и за квантната физика на Макс Планк и Нилс Бор. Исто така, иако не е опфатен во засебно поглавје, Вајтхед рефлектира околу познатиот Мајкелсонов експеримент, околу „принципот на неопределност“ на Вернер Хајзенберг итн. Во завршниот сегмент на книгата, Вајтхед разгледува неколку клучни прашања, како на пр. она за поврзаноста меѓу науката и филозофијата, но и меѓу науката и религијата, како и околу есенцијалната теолошко-онтолошка кауза – Бог. 

Тито со Хитлер, Дража со Черчил

Ова е статијата на Википедија за Мартовските преговори 1943 г. помеѓу партизаните и германските војски, водени за време на познатата Битка на Неретва

Martovski pregovori su bili pregovori između predstavnika NOVJ i Wehrmachta o razmeni zarobljenika i eventualnom prekidu neprijateljstva, započeti početkom marta 1943. godine. Partizani, opkoljeni sa svih strana u sred četvrte neprijateljske ofanzive, ponudili su Nemcima primirje i borbu protiv četnika.

Partizansko-nemački pregovori su potom nastaljeni su u Sarajevu i Zagrebu. Partizanski pregovarači, najistaknutiji ljudi pokreta - Milovan Đilas, član Politbiroa, Koča Popović, komandant Prve proleterske divizije i Vladimir Velebit - pregovarali su ne samo o razmeni zarobljenika već i o obustavljanju operacija, izjavljujući da bi se čak tukli protiv Engleza ukoliko se oni iskrcaju u Jugoslaviji.^[1]

Pregovori su prekinuti zbog Hitlerovog protivljenja, pa je ubrzo usledila peta neprijateljska ofanziva. Bez obzira na to, partizanima je faktički bio "polupriznat status ratujuće strane". I pored Hitlerove direktive da su partizani »obični banditi«, njegovi komandanti u Jugoslaviji bili su, po Kočinim rečima, "elastičniji i mnogo realističniji".Po Velebitu, NOVJ tih pregovora nije imala značajnijih koristi, ali su neki niži nemački komandanti pokazivali više spremnosti da poštuju odredbe međunarodnog ratnog prava (da ne streljaju zarobljenike, ne masakriraju ranjenike, pristaju na razmene zarobljenika).^[2]

Pregovori su naišli na oštru osudu Kominterne, koja je preneta Josipu Brozu Titu.^[1]

Sadržaj/Садржај

  

·         1 Pozadina

·         2 Tok pregovora

·         3 Reakcija Moskve

·         4 Razvoj događaja

·         5 Tumačenja

·         6 Izvori

·         7 Literatura

·         8 Izvori

·         9 Vanjske veze

Pozadina

Još u jesen 1941. godine, kada je izbio četničko-partizanski sukob, Velika Britanija je podržala vladu u egzilu i četnike. Od tada Engleska je pomagala četnike oružjem i municijom, koju su oni koristili u borbi protiv partizana. Među partizanima je prvih godina rata nastala strahovita mržnja na Engleze, što se ogleda i u jednoj od pesama: „Partizani, spremite mitraljeze da čekamo kralja i Engleze".^[1] Koča Popović je u svom dnevniku pisao da "posle Nemačke, drugo mesto u našoj mržnji zauzima Engleska", jer je učinila je sve da izazove građanski rat u Jugoslaviji, i da se narodnooslobodilački pokret ne održi.^[3]

U vreme dok je besnela osovinska operacija Vajs, očekivalo se i iskrcavanje Engleza na jadranskoj obali. Partizani se tome nisu radovali, jer su strepeli da će cilj eventualnog britanskog iskrcavanja u Jugoslaviji biti ne samo potiskivanje Nemaca nego i uništenje partizanskog pokreta, uz pomoć četnika:

 „Mi smo, kako sam kasnije obavešten, na osnovu uhvaćene britanske depeše, tada navodno znali, odnosno bili uvereni da su Englezi bili odobrili četnicima da nas napadnu. Front protiv nas se, znači, širio. Postalo je neophodno da mi pokušamo da neutralizujemo Nemce, da otupimo ti njihov vojni pritisak usmeren na naše uništenje u trenutku kad nam preti povećana opasnost s drugih strana. Istovremeno, taj dogovor Engleza i četnika prisiljavao nas je da razmišljamo o mogućnosti koordinacije sa eventualnim britanskim iskrcavanjem na našu obalu Jadrana čiji bi cilj bio ne samo potiskivanje Nemaca nego i uništavanje našeg pokreta.

Ne treba, međutim, smetnuti s uma važnu činjenicu koja, na žalost, nije bila poznata našem Vrhovnom štabu. Nismo, naime, znali da se nemačka operacija »Vajs« završava tu na obali Neretve, da Nemci nisu ni planirali da nas gone preko reke, na jug, gde su se protiv nas okupljale goleme četničke snage. Polazili smo, drugim recima, od pretpostavke da će nas i Nemci goniti, da nam preti blokada sa svih strana i zato smo se osećali prinuđenim da preduzimamo protivmere. To su, ukratko, okolnosti u kojima je donesena odluka da s Nemcima stupimo u pregovore.^[4]“

(Jedan od učesnika pregovora, Koča Popović)

Vladimir Velebit, jedan od učesnika pregovora, veruje da je veliki uticaj na ulazak u pregovore s Nemcima imala jedna vrsta anglofobije koja je bila uzela maha u Vrhovnom štabu NOV i POJ. Velebit smatra da Velika Britanija nije ni pomišljala da na jadransku obalu iskrcava svoje jedinice jer za takav poduhvat, sve da je i htela, nije imala snage. Velebit takođe ne veruje da su Englezi podsticali četničke jedinice, koncentrisane na levoj obali Neretve, da napadaju partizane, još manje da su se i formalno usaglašavali s četničkom komandom oko toga.^[5]

Tok pregovora

Krajem februara ili početkom marta, 1943. godine, partizani su zarobili nemačkog majora Štrekera (nem.Strecker), komandanta 3. bataljona 738. puka, i oko 25 vojnika. Pošto su se nalazili u teškom položaju i trebao im je dobitak u vremenu za prelaz preko Neretve, odlučili su da to iskoriste za pregovore saNemcima o razmeni zarobljenika, ne bi li tako bar nakratko nemački pritisak popustio. Pregovori su započeli 11. marta 1943. godine u Gornjem Vakufu.

Vrhovni komandant Tito je pripremio razgovore, ali je ovlašćenje pregovaračima potpisao v.d. načelnika Vrhovnog štaba Velimir Terzić.^[1] Partizanska delegacija bila je na najvišem nivou i činili su je: Koča Popović, komandant Prve proleterske divizije, Milovan Đilas (pod pseudonimom Miloš Marković), članVrhovnog štaba NOVJ i Politbiroa CK KPJ, i dr. Vladimir Velebit (pod pseudonimom Vladimir Petrović). Nemce su predstavljali general-lajtnant Benignus Dipold, komandant 717. divizije, jedan mlađi oficir i jedan predstavnik Hitlerjugenda.

Partizanski delegati su u pismenoj izjavi naznačili koje ljude nude a koje žele dobiti u zamenu. Sporni deo predloga ugovora je tačka 3., koja glasi:

a) Da u sadašnjoj situaciji nema razloga zbog kojeg bi nemački Vermaht vršio ratne akcije protiv Narodnoslobodilačke vojske Jugoslavije, pogotovo u svetlu položaja, neprijatelja i interesa obe strane - prema tome, bilo bi u interesu obe strane kad bi neprijateljstva prestala. U vezi s tim, nemačka komanda i ova delegacija trebaju odrediti svoje predloge koji se tiču eventualne zone i navesti ciljeve ekonomskih i drugih interesa.

b) Narodnoslobodilačka vojska Jugoslavije smatra četnike glavnim neprijateljima.

Tačka 4. predlagala je primirje za vreme trajanja pregovora, a tačka 5. je govorila da će svaki eventualni trajniji sporazum regulisati više komande. Partizanski delegati su nemačkim predstavnicima napomenuli da bi oni, za razliku od četnika, napali i Britance ako bi se ovi iskrcali na jugoslovensko tlo.

O ovim pregovorima je nemački poslanik u NDH Zigfrid Kaše 17. marta 1943. godine obavestio svoje ministarstvo u Berlinu. U međuvremenu su nemačkim avionom u Zagreb stigliĐilas i Velebit i nastavili pregovore sa Kašeom i generalom Glaiseom vor Horstenauom, nemačkim vojnim izaslanikom u NDH. Kaše je Berlinu predložio sklapanje trajnijeg sporazuma sa partizanima. Ovo je odbijeno od pretpostavljenih. Na kraju su samo zarobljenici razmenjeni.

Reakcija Moskve

Kada je Tito obavestio generalnog sekretara Kominterne Georgi Dimitrova o razmeni ratnih zarobljenika s Nemcima, došlo je do drame. O tome je raspravljala komisija koju su sačinjavali B. N. Ponomarjov, ideolog Kominterne, Firnber, predstavnik austrijske KP, Gemalnder, predstavnik češke KP, i Đuro Salaj, predstavnik jugoslovenske KP.^[7] Izvršni komitet Komunističke internacionale je 31. marta 1943. uputio Titu prekorni telegram sledeće sadržine:

"Nas iritira okolnost, što ste vi izvršili razmenu s nemačkim ratnim zarobljenicima, što ste poslali delegaciju, koja je izvršila pregovore s Nemcima, kao i činjenica da je nemački ambasador u Zagrebu izrazio želju da se s Vama lično sretne. Šta se to događa? Narod se nalazi u jednoj ogorčenoj borbi protiv okupatora, kad iznenada - takvi odnosi između vas i Nemaca. Da li je to u skladu s politikom Nemaca, koji žele da izazovu među Jugoslovenima bratski razdor kako bi što lakše razbili narodnooslobodilačku armiju? Ja vas molim za objašnjenje ovoga pitanja. Dalje: Činjenica je razumljiva što nezadovoljstvo naroda protiv Engleza raste. Ali, zar ne razmišljate o tome, da u sadašnjem trenutku izazivati nezadovoljstvo protiv Engleza škodi narodnooslobodilačkoj borbi, i da mržnja protiv okupatora, u prvoj liniji protiv Nemaca, mora da se potpiruje? Svaka vrsta povezivanja s nemačkim moćnicima može ovu toliko potrebnu narodnu mržnju slabiti. Očekujem vaš odgovor."^[7][8]

– Telegram Izvršnog komiteta Komunističke internacionale Titu od 31. marta 1943.

Tito je istog dana objasnio Moskvi razloge pregovora sa Nemcima oko razmene zarobljenika. Telegram je shvatio kao postojanje „izvjesnog nepovjerenja i sumnje prema našim akcijama". Pod tač. 4. svog odgovora odbacio je da želi da se sretne sa nemačkim predstavnikom u Zagrebu.

 „„Što njemački predstavnik u Zagrebu želi da govori sa mnom i pored svih svinjarija koje su napisane u njemačkim i hrvatskim novinama o meni - za to niko nije kriv, i znači da ja ne želim s njim da razgovaram, čak i ne mislim na to".“

Zaključio je da „prekore mi nismo zaslužili i oni su nam vrlo teško pali".^[9]

Razvoj događaja

Glavni članak/ci: Bitka na Neretvi i Operacija Švarc

Nakon partizanskog protivudara na nemačke položaje kod Gornjeg Vakufa tokom 3. i 4. marta, kada je zarobljen major Arthur Strecker, prvi visoki oficir Vermahta zarobljen od jugoslovenskih partizana, izgleda je došlo do kratkotrajnog primirja:

„Brigada je prošla kroz neprijateljski položaj i izbila prema Gračanici u bok i pozadinu neprijateljskih jedinica. Dva dana vodila je teške borbe i presudno uticala na ishod borbe u protivudaru kod Gornjeg Vakufa.

Dan posle toga nastalo je primirje!!^[10]“

(Ratni dnevnik Koče Popovića za mart 1943.)

Vladimir Velebit je nakon preliminarnih razgovora u Gornjem Vakufu nastavio pregovore sa Nemcima u Zagrebu i Sarajevu.^[11]

Koristeći privremeno zatišje na frontu sa Nemcima, Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije je nastupila ka Neretvi. Noću 6/7. marta 2. dalmatinska i 2. proleterska prebacile su se preko reke, razbile 2. durmitorsku četničku brigadu koja je držala taj sektor, i uspostavile mostobran.^[12] Partizani su tokom bitke na Neretvi razbili glavninu četničkih snaga u istočnoj Hercegovini.

U međuvremenu, iako neki govore o primirju, borbe sa Nemcima nisu obustavljene:

Borbena grupa Anaker (naišla na) snažan otpor neprijatelja. Sopstveni gubici: 6 Nemaca poginulo, 14 ranjeno (među njima poručnik Hercog iz 5. čete 738. puka).^[13]

– Izveštaj nemačke 718. pešadijske divizije od 17. marta 1943.

Borbena grupa Anaker vodi napad preko Medaskovic - G. Bijela... Sopstveni gubici: 1 Nemac oficir (natporučnik Ot iz 9. čete 750. puka), 2 ranjena. Hrvati: 3 ranjena, izgubljena 1 oklopna kola.^[14]

– Izveštaj nemačke 718. pešadijske divizije od 21. marta 1943.

Ukoliko je bilo lokalnog primirja sa partizanima, to je bilo mimo znanja viših nemačkih instanci. U izveštaju Komande Jugoistoka Vrhovnoj komandi Vermahta od 1. aprila 1943. godine, prekid neprijateljstava ili primirje ne spominje ni jednom rečju.^[15] Štaviše, komanda Jugoistoka izražava ubeđenje da će u slučaju iskrcavanja Saveznika i partizani i četniciratovati protiv Nemaca:

 „U slučaju iskrcavanja Saveznika na Balkan sa sigurnošću treba očekivati opšti ustanak uz učešće obeju neprijateljskih grupa. Izgleda da Mihailović i Tito očekuju takvo iskrcavanje.^[16]“

14. aprila Koča Popović je predložio Vrhovnom komandantu Titu da Prva proleterska brigada napadne Goražde i dođe do municije^[17], ali je Tito naredio načelniku Vrhovnog štabaTerziću da nikako ne napadaju Goražde da se ne zakače sa Nemcima prema Sarajevu:

 „Javi drugu Koči da ni pod koju cijenu još za sada ne dolazi u obzir zauzimanje Goražda, na lijevoj obali Drine. Druže Terziću tvoje je mišljenje nepravilno, jer šta bi se dogodilo da se sada zakačimo sa ovima prema Sarajevu, kad znaš da imamo ovdje dve bolesne divizije sa ogromnim brojem ranjenika? Javi ovo Koči i reci da dobro pazi da ne napravi neku nepravilnost.^[18]“

(Naređenje Vrhovnog komandanta)

Ovim naređenjem Tito upozorava Koču da se pridržava »sporazuma« sa Nemcima.^[19] Krajem aprila je 1. proleterska divizija orijentisana ka Limu (italijanska okupaciona zona). Početkom maja je razbila jake grupacije oko 2.300 četnika Drinskog i Romanijskog korpusa, Bjelopoljske i Kalničke brigade, dva jurišna bataljona iz Vasojevića i Golijanske brigade iz Srbije.^[20] U dolini Lima uništena je italijanska kolona od 18 kamiona. Vrhovni štab je 14. maja naredio 2. proleterskoj diviziji da oslobodi Kolašin, a 1. proleterskoj da zauzmeRibarevine i preseče komunikacije Bijelo Polje — Berane.^[21] Obe divizije su 15. maja krenule da izvrše naređenja.

Neočekivano za partizane, nemački komandant Jugoistoka izdao je zapovest za koncentrični napad 15. maja protiv svih oružanih jedinica na ovom prostoru!^[22] Rano 15. maja 1943. godine sudarile su se nemačka 1. brdska divizija i jedinice 1. i 2. proleterske divizije — počela je Operacija Schwarz. Sudar je bio veoma snažan. Po vatri, upornosti neprijatelja, sadejstvu pešadije, artiljerije, tenkova i avijacije, komandant 1. proleterske divizije Koča Popović je procenio da to nije samo ispad ili »kršenje sporazuma« nego dobro pripremljena ofanziva.^[23] Nakon par dana, Vrhovni štab NOVJ je, ocenivši da ne može nastupati ka Srbiji i da nema »sporazuma sa Nemcima«, odlučio da proboj izvrši prema Foči.^[24]

Tumačenja

Jedan od učesnika, partizanski komandant Koča Popović, prisećajući se pregovora kaže:

 „Tačno je da je da su [zbog Hitlerovog protivljenja] pregovori prekinuti ali nemojte smetnuti s uma da su i naši i njihovi pregovarački ciljevi bili sasvim ograničeni. Mi smo, po mom mišljenju, te ciljeve ostvarili: postigli smo rasterećenje u času kad nam je to bilo najpotrebnije. S druge strane, nemački komandanti u Jugoslaviji, želeli su to isto za svoje jedinice: osećali su našu snagu, težili su da ublaže svoje gubitke. Zato su se, uprkos Hitlerovom krutom naređenju, trudili da bar privremeno održe reč koju su u tim pregovorima s nama dali.^[26]“

(Koča Popović)

Istoričar Branko Petranović smatra da martovski pregovori otkrivaju suštinu "građanskog rata", odnosno četničko-partizanskog sukoba:

 „Pregovori partizana sa Nemcima marta 1943. takođe otkrivaju suštinu građanskog rata, jer je za partizane bilo važnije da unište četnike kao glavne, najopasnije sutrašnje protivnike, jednako kao što je četnicima bilo stalo da uz pomoć okupatora u okvirima drugog svetskog rata unište partizane.^[1]“

(Branko Petranović)

Petranović ocenjuje da su se Titova očekivanja od pregovora sa Nemcima "samo delimično ispunila", jer je naredni udarac, posle poraza četnika u operaciji Švarc, bio namenjen NOVJ. On poredi "kolaboraciju partizana" sa kolaboracijom četnika:

 „Nemci su sa partizanima, uz njihovu saglasnost, pokušavali da u tekućem ratu u Jugoslaviji postignu ono što su Italijani već duže vreme radili sa četnicima. Razlike postoje u tom smislu što je kolaboracija partizana bila epizoda, sasvim je kratko trajala, jer su je prekinuli Nemci, te u drugoj fazi, kao što pokazuje operacija „Švarc" protiv operativne grupe divizija, nije ni poštovana, za razliku od četničke kolaboracije koja je bila trajna i proisticala iz četničke strategije; bila je izazvana u više nego teškim uslovima za snage NOVJ pritisnute u kanjonu Neretve, opkoljene sa svih strana, s bolnicom ranjenika i bolesnika (tifusara), iznurenih posle dva meseca više nego teških bitaka sa Nemcima od Grmeča do Prenja. S druge strane, očekivalo se iskrcavanje Britanaca koji bi, kao što se pretpostavljalo, dali podršku četnicima.^[1]“

(Branko Petranović)

Petranović zaključuje da je dogmatsko istrajavanje samo na narodnooslobodilačkoj dimenziji rata uticalo da se nakon rata pregovori s Nemcima dugo skrivaju. Kada je u Jugoslaviji prevedena knjiga Joze Tomaševića o četnicima, prethodno izašla u SAD, izostavljene su neke strane o pregovorima.^[1]

O izvesnoj "taktičkoj saradnji" partizana sa Nemcima od kraja 1943 u svojim memoarima govori i specijalni nemački izaslanik za Balkan Hermann Neubacher:

 „Od kraja 1943. postojao je na prostoru Hrvatske stalni kontakt između Štaba nemačkog generala u Hrvatskoj Glaize-Horstenau (Glaise-Horstenau) i hrvatskog štaba Titovih partizana. Praktičan rezultat tih razgovora bila je razmena zaroboljenika, a posebno ranjenika. Do razmene je došlo u više navrata. Godine 1944. bilo je trenutaka kada je partizanima izgledalo da im je okupator daleko manje opasan nego Saveznici, koji bi se, ako se iskrcaju na Balkan, verovatno teško pomirili sa tim da komunisti odnesu potpunu pobedu. Partizani su tada vodili borbe na nekoliko odlučujućih frontova i našli su se u nezavidnoj situaciji. Možda su iz taktičkih razloga sklapali dogovore sa Nemcima, kako bi, pre svega, dobili na vremenu, ali pri tom nisu nikada gubili iz vida svoj glavni cilj - osvajanje potpune vlasti u Jugoslaviji. Isto tako, nema govora o tome da je Tito ozbiljno shvatao sklapanje ugovora sa Nemcima. Ta saradnja mu je služila samo taktički, u odredenom trenutku. Dugoročno, on je razmišljao o svojoj istorijskoj ulozi i legendi i pazio je, kada je saradivao sa Nemcima, da se ne kompromituje.

Артур Рембо

The Drunken Boat

As I was floating down unconcerned Rivers I no longer felt myself steered by the haulers: Gaudy Redskins had taken them for targets Nailing them naked to coloured stakes. I cared nothing for all my crews, Carrying Flemish wheat or English cottons. When, along with my haulers those uproars were done with The Rivers let me sail downstream where I pleased. Into the ferocious tide-rips Last winter, more absorbed than the minds of children, I ran! And the unmoored Peninsulas Never endured more triumphant clamourings The storm made bliss of my sea-borne awakenings. Lighter than a cork, I danced on the waves Which men call eternal rollers of victims, For ten nights, without once missing the foolish eye of the harbor lights! Sweeter than the flesh of sour apples to children, The green water penetrated my pinewood hull And washed me clean of the bluish wine-stains and the splashes of vomit, Carrying away both rudder and anchor. And from that time on I bathed in the Poem Of the Sea, star-infused and churned into milk, Devouring the green azures; where, entranced in pallid flotsam, A dreaming drowned man sometimes goes down; Where, suddenly dyeing the bluenesses, deliriums And slow rhythms under the gleams of the daylight, Stronger than alcohol, vaster than music Ferment the bitter rednesses of love! I have come to know the skies splitting with lightnings, and the waterspouts And the breakers and currents; I know the evening, And Dawn rising up like a flock of doves, And sometimes I have seen what men have imagined they saw! I have seen the low-hanging sun speckled with mystic horrors. Lighting up long violet coagulations, Like the performers in very-antique dramas Waves rolling back into the distances their shiverings of venetian blinds! I have dreamed of the green night of the dazzled snows The kiss rising slowly to the eyes of the seas, The circulation of undreamed-of saps, And the yellow-blue awakenings of singing phosphorus! I have followed, for whole months on end, the swells Battering the reefs like hysterical herds of cows, Never dreaming that the luminous feet of the Marys Could force back the muzzles of snorting Oceans! I have struck, do you realize, incredible Floridas Where mingle with flowers the eyes of panthers In human skins! Rainbows stretched like bridles Under the seas' horizon, to glaucous herds! I have seen the enormous swamps seething, traps Where a whole leviathan rots in the reeds! Downfalls of waters in the midst of the calm And distances cataracting down into abysses! Glaciers, suns of silver, waves of pearl, skies of red-hot coals! Hideous wrecks at the bottom of brown gulfs Where the giant snakes devoured by vermin Fall from the twisted trees with black odours! I should have liked to show to children those dolphins Of the blue wave, those golden, those singing fishes. - Foam of flowers rocked my driftings And at times ineffable winds would lend me wings. Sometimes, a martyr weary of poles and zones, The sea whose sobs sweetened my rollings Lifted its shadow-flowers with their yellow sucking disks toward me And I hung there like a kneeling woman... Almost an island, tossing on my beaches the brawls And droppings of pale-eyed, clamouring birds, And I was scudding along when across my frayed cordage Drowned men sank backwards into sleep! But now I, a boat lost under the hair of coves, Hurled by the hurricane into the birdless ether, I, whose wreck, dead-drunk and sodden with water, neither Monitor nor Hanse ships would have fished up; Free, smoking, risen from violet fogs, I who bored through the wall of the reddening sky Which bears a sweetmeat good poets find delicious, Lichens of sunlight [mixed] with azure snot, Who ran, speckled with lunula of electricity, A crazy plank, with black sea-horses for escort, When Julys were crushing with cudgel blows Skies of ultramarine into burning funnels; I who trembled, to feel at fifty leagues' distance The groans of Behemoth's rutting, and of the dense Maelstroms Eternal spinner of blue immobilities I long for Europe with it's aged old parapets! I have seen archipelagos of stars! and islands Whose delirious skies are open to sailor: - Do you sleep, are you exiled in those bottomless nights, Million golden birds, O Life Force of the future? - But, truly, I have wept too much! The Dawns are heartbreaking. Every moon is atrocious and every sun bitter: Sharp love has swollen me up with heady langours. O let my keel split! O let me sink to the bottom! If there is one water in Europe I want, it is the Black cold pool where into the scented twilight A child squatting full of sadness, launches A boat as fragile as a butterfly in May. I can no more, bathed in your langours, O waves, Sail in the wake of the carriers of cottons, Nor undergo the pride of the flags and pennants, Nor pull past the horrible eyes of the hulks.

Азра и Тони

Ова е прикзна за парламентарецот Тони кој се затреска во пратеничката Азра. Тони беше од христијанскиот блок, Азра од муслиманскиот. Уште пред да се најдат на иста работа, него го беше убол стршленот на љубовта. Ја виде Азра преку ТВ на прес-конференции и веднаш му се смати во главата. Оти тој немаше добар брак. Сопругата почна да влегува во климактериум, што набргу се одрази на нејзината психичка рамнотежа. Почна да хистеризира, да му се дере, да ги запоставува домашните обврски, да искача навечер со колешките од работа. Со време, интимните односи се проретчија – еднаш двапати во годината и тоа баш онака, млако. Му замераше дека сите во партијата добиле повисоки функција, само тој останал да крева два прсти во парламентот и да се смуца по партиски митинзи. Третина плата даваше во комитетот, па за дома останува релативно скромни средства.

И тогаш еден ден ја виде на вести. Одма му западна за око – која е оваа лепотица, не личи за ... Русокоса, плави очи, долги трепки навлечени до половина зеница, заби како бисери, влажна уста, со еден збор – вистинска спонзоруша. А, зборува за права на верски и етнички малцинства. Ај мори не бамбори, си кажа на почетокот, малку права ви дадовме, уште ли сакате. Но, вниманието некако му лизгаше од нејзините политички придики, а се задржуваше на физичката појава. Уау, каква рибетина. Како ја потпишаа? – Азра. Па,не и‘ дале глупо име. Треба да се следи ова суштество, си рече. Ете, и Тие почнале да се менуваат. Добро е тоа, можеби еден ден стварно ќе се еманципираат. Е бе, браќа, луѓе ве направивме, а вие онака ни вративте...

Од тој миг, не пропушташе ниту еден нејзин настап. Секоја вечер чекаше дали ќе се појави на А1, иако ја мразеше таа телевизија („името им значи Алах е еден или Албанија прва“). Кога тоа и ќе се случеше, беше како замрзнат. Крвта му навираше во образите, а срцето биеше како лудо. Адреналинот рипаше за 200 отсто. Најпрвин ја скенираше како секс-апил, ама наскоро неговата опсесија доби други димензии. Почна да се зацопува. Започна да му влегува под кожа. Да се зд’ткува кога ќе чуе дека се зборува за неа. А, тек кога виде дека ќе бидат колеги, тотално се шашардиса. Не занеше дали да скока од радост или да се секира, зашто скроз ќе го опседнеше – го знаеше тоа.

Така и би. Со тек на време, Тони се повеќе се вљубуваше во својата колешка. Го осетија во Партија и почнаа да се плашат ептен да не забега. Додека на паузите се договараше тактика, тој шеткаше по ходникот пред муслиманската пратеничка група. И оние од коалицискиот клуб приметија дека Тони ја загубил главата и дека заборавил и на партиски обврски и на се‘. Првин мислеа дека тоа ќе можат да го исккористат, ама кога слушнаа дека овој рекол дека ќе ја менува верата само за да ја добие Азра за жена, сфатија дека Тониво се претера.

И решија да ја пратат Азра за амбасадорка во Турција.

Коле Чашуле: Блаже Конески, по многу години... објавено во „АНТИМЕМОАРИ“ (издание МАНУ 2009) ДЕЛ ОД ДУМАЊАТА ЗА ЕДНО ПРИЈАТЕЛСТВО

Бевме врсници, се дружевме, ама различни.

Тој навидум кроток, замислен, јас бунтовен, место не ме фаќаше... Тој приврзан, потонат во шахот пред или во берберницата на Тутевци, сиот размисла и комбинации кои би да го пречекаат со контра оној отспротива и да му одговори. Јас зајден во фудбалот како да е тој се‘ и сешто на векот.

Обајцата до гуша во своето. Тој навидум свенлив, повлечен, но со поглед кој чита. Јас прек, збрзан и готов и за спор, та дури и за кавга, дури и кога беше извесно кој ќе ја плати сметката. Тој, како што велевме, шетан, затоа што учеше во Србија, ние заседнати, затоа што го немавме префрлено дотогаш Плетвар. Најбогати со пат до Битола. Што не‘ здружуваше не проумував докрај, ни тогаш, ама еве ни сега: Како се роди и додржа нашето пријателство без препки и се срочи со заемна приврзаност.

Не думам кога, како и колку долго време поминало во другарувањето, додека стасавме во поезијата. Но стасавме.

Една квечерина, горе, на Брдо, како што го велевме ридот каде што е сега Могилата, Блаже спомна дека се обидувал да напише песна. Мене тоа – и тогаш – не ме возбуди многу затоа што бев заталкан во друга насока: накај момите и накај фрлање јадици за нив. А и накај комунизмот. А тие, пак, мои зајдености кога ќе се здружеа со фудбалот, не даваа можност, така барем мислев, да се заразам со нешто како поезија.

Нејсе, се заразив.

По тој разговор во нашите прошетки навлезе таа, поезијата. Блаже почна да ми кажува некои од стиховите а јас, таков каков што бев, зедов да ги судам, на што Блаже ми одветуваше со проштална насмевка. Една од оние кои се пријателски затоа што се, имено, и мајтап. Арно ама, кусо време потоа зедов и јас, за да не останам поназад, да срочувам песна. И срочив. Блаже ја пречека пријателски и некако покровителски, кое и ме окуражи.

Значи се испилија двајца прилепски – поети!

Ама имаше и трет, веќе познат и афирмиран, многу слушан, особено на калапењата. Поет слушан затоа што уште немаше отпечатено ништо.

Зборот ми е за Волче Наумчески.

Таки, здружени, вечерните прошетки и седења на тревата, ги престоривме во еден вид литературни читања. Најбавниот бев јас, најтемелниот беше Блаже, а најактивниот, немирникот, беше Волче. Со дарба да ја премине лесно и бргу границата од обичен говор до поезија, на што Блаже умееше да му одвети и со негова сорта мајтап.

И така една вечер, враќајќи се од прошетката, се случи она кое не сакам да се заборави.

Дента имав мака да срочам нешто како песна и затоа прашав, го прашав Блажета, има ли тој мака и каква му е. Блаже не успеа ни да ја отвори устата, кога влета Волче. Каква мака, рече, што е тоа мака. Јас такво нешто не знам. На тоа Блаже, како наплата за одземениот збор, му рече на Волчета штом му е толку лесно нека докаже. Само повели, му одвети Волче. И Блаже, таков каков што беше, секогаш готов за мајтап, се обѕирна и виде едно магаре како слегува натоварено со некаква облека и без стопан тргнато со папсан чекор накај нас.

Велиш не ти треба ни време ни мака, праша Блаже. Да, одговори Волче и ја лапна јадицата. Тогаш штом е така, рече Блаже, гледајќи ме строго да не ја расипам играта, штом е така еве, повели, срочи песна за магарено. За она што иде, му одговори Блаже, свесен дека јас нема да го предадам.

И Волче застана, се исправи, ги фрли рамениците наназад, , ја крена главата, се загледа во магарето и почна да ги рецитира стиховите како што му идеа.

И тогаш и сега жалам што не ги запишав, не знам дали Блаже не го направи тоа. Но ги думам како зборови.

Думам дека потекоа лесно и дека се доискажаа како мачнина од судбината што ги чека луѓето, а која не е далеку од магарешката. Ако да не е и потешка.

Бев готов да брбнам, ама се воздржав. Она што ме збуни и ме натера да молчам беше погледот на Блаже кој одеднаш се сведе. Се оддалечи. И наместо да се дорече како мајтап, кој јас гладно го чекав, се искажа како продолжен молк. До разделбата. Малку лут, јас решив да не попречам. Обидите, кога останавме сами со Блажета да добија одговор останаа недоветни до денес. Затоа и ги паметам. Не беа на Блаже, не му прилегаа. Кога и кому да ги раскажам  не добивам подбив како одговор. Затоа, сакам да верувам дека Блаже, гледајќи го Волчета вивнат во тоа што го говори, научи дека на возбудата, кога е вистинска и занес, не треба да и‘ се врати со мајтап.

Како и да е, јас заразен од Рацина се засилив како божемен поет. Блаже застана на цврсти нозе во определбата за поезија. Па така, по еден разговор со Блажета, дури и јас поверував дека нешто како поет може и да се испили во мене.

                ................................................................

А сега за нашата заедничка збирка песни.

По посетата на Софија и средбата со Тодор Павлов, за кој имам пишувано, решивме со Блажета да сложиме заедничка збирка песни. И ја сложивме. Се викаше По тро, демек по трошка и од едниот и од другиот.

Арно ама таа не виде свет. Јас тргнав да кревам востание и зготвената збирка остана, мојот дел кај мене, Блажевиот кај него.

Блаже тргна да стане тоа што е, а јас заскитав по планините, по затворите, за малку ќе дотуркав и под бесилка, па заборавив на мојот дел од збирката.

Ама тој, Блаже, не заборавил затоа што кога стана уредник на Нов ден ми се јави и побара да се видиме. Кога се видовме, ме покани да му напишам нешто за списанието. Мене тоа, признавам, ме заскокотка, па откако малку размислив седнав и го напишав Денот. Блаже ме запиша регрут во соработниците. И не се откажуваше.

Патиштата потем ни се разделија, Блаже тргна накај науката, јас заскитав десно и лево, според темпераментот. А и на лунките на времето.

Другарството продолжи.

Години подоцна, не думам колку, ми се јави Блаже и ме праша каде ми се стиховите од заедничката збирка. Му одговорив дека ниту знам ниту мислам да ги барам. Тој се изнасмеа и рече: Ти, таков ќе се искиниеш. И ми кажа дека стиховите се кај него, најдени во архивите на бугарската полиција. Ама без назнаки чии се. Веднаш, за да ме спречи да отидам потаму, рече дека тој ги изнанализирал и дека се навистина моите. И ми ги даде. Со тоа приказната за нив доби свој крај.

Имено, мојата мајка Стева Чашулејца, како што ја викаа, криејќи ги сите мои работи од полицијата, особено фотографиите и писмата, делот во кој биле и стиховите од збирката ги изнапикала, завиткани во мушама, како што ми призна, под ќерамидите на еден комшиски мудбак, Диканоскиот. Полицијата, претресувајќи ја целата околина, ги нашла и така почнал мојот пат како анонимен поет-илегалец, кој и ќе се останеше таков да не се најде Блаже да ми ги врати, можеби како предупредување да се барам другаде, не во поезијата. И со право

                .............................................

Децениите пријателување, соработка, и покрај тоа што ни се разделија патиштата, па јас заскитав и по светот а тој во науката, не изменија безмалку ништо во приврзаноста еден кон друг.

Бездруго дека нашето другарување не беше сето од ведри денови, имаше во нив и наоблачувања, па и некоја, и друга секавица, но ниту еден од нас не посака, не успеја да се оддалечи толку што да не се имаме секогаш на свој начин блиски.

А се вмешаа во тоа и вистинските далечини кога јас заскитав дури во Боливија, па Блаже ми дојде на гости, во придружба на Тито, бездруго да се израдуваме обајцата. Но и за да ме укори, како што рече, што не пишувам.

На што, каков сум, ја замилив Ванѓа да ми ги донесе, за да му ги покажам, педесетината страници од, тогаш проектот, Простум, на кое Блаже се изнасмеа и додаде дека од немирник и непредвидник каков што сум јас може да се испили, кој знае колку доцна, и поет!

Кое, за среќа, не се случи.

Но, затоа думањето, еве, се одборчува...

                                                                                                                Март 2003