Љубчо Георгиевски ПУЛС: Македонија Опозиција НАТО

КОМПЛЕТНА УЗУРПАЦИЈА НА ДЕМОКРАТИЈАТА

Поканата на господин Глигоров за сместување на СФОР во Република Македонија претставува нарушување на суверенитетот и достоинството на нашата татковина

Кога се размислува за прашањето околу понудата на господин Киро Глигоров војниците на СФОР од Босна да дојдат во Република Македонија, можат да се коментираат повеќе аспекти, меѓу кои најважни се три. Најпрвин, тука е прашањето за процедурата. Според Уставот, Република Македонија не е претседателска држава, и покрај тоа што (тој) сака да се претстави како најпаметен и најмудар Македонец. Мислам дека овој негов потег претставува комплетна узурпација на демократијата во Република Македонија. Тој е најмалку повикан сам да одлучува за едно вакво крупно прашање. За тоа е неопходна широка расправа со политичките партии и општ национален консензус со граѓаните на Република Македонија.

Втор проблем е сувереноста на нашата таковина. Ако во БиХ има 31.000 војници и ако според желбите на г. Глигоров тие, или макар една третина од нив, дојдат во Република Македонија, тоа за мене е голем проблем. Бидејќи со десетилјадна странска војска на сопствена почва, ниту една земја не може да се смета за суверена.

И трето, се поставува прашањето за достоинството на Република Македонија, како држава. Имено, барањето е следново: кога војниците од СФОР ќе се повлечат од Босна, тие да дојдат во Македонија. Да си го повториме тоа трипати во себе. Не ви звучи ли малку непријатно војска што имала задача да гасне военио пожари сега да дојде кај нас? Во тој контекст, мораме да се запрашаме за времетраењето и на овие мировни сили што сега ги иамаме. Дали УНПРОФОР засекогаш ќе остане во Република Македонија и со кој мандат?

Инаку, ВМРО-ДПМНЕ е апсолутно за влегување на Македонија во НАТО и во Европската унија, меѓутоа едно е кога понудите база како членка на НАТО, а сосема друго кога не сте во таа позиција. Дотолку повеќе што нашето членство во оваа организација ни оддалеку не се наѕира.

(изв. Магазин Пулс бр. 336, 27. 06. 1997 год. Владо Јовановски – Мирка Велиновска: "КОНТРАШЕЊЕ ИЛИ ПРОМЕНА НА КУРСОТ“)

Џозеф Шумпетер: БИЗНИС ЦИКЛУСИ

A Theoretical, Historical and Statistical Analysis of the Capitalist Process

Chapter VII. HISTORICAL OUTLINES

D. Some Features of the Development of Manufactures

…

In the last three Juglars, but particularly in the last one, production of fertilizers (phosphates) made considerable strides. The dogged survival of the use of the charcoal in the production of iron led to the distilling of the timber and to the production of acetates as a byproduct – an innovation of the penultimate Juglar, as was the production of soda by the Solvay process. Manufacture of the sulphuric acid on a large scale begins with the third. The story of American sugar refining industry, which for the time being, culminated (1887) in the combination that controlled 90% of the production, and of the American Tobacco Company (1890), highly interesting though they are cannot be dealt with here. Nor can developments in the industries of glass (tank furnaces were innovation of the last Juglar), cement (Portland cement – innovating stage in the fifth and sixth Juglar), paper (new uses: paper collars, paper carwheels; new processes: mechanical and sulphite pulp, successful in the eighties), and rubber (rubber boots, rubber reclaiming; substantial consolidation in U.S. Rubber Company and Mechanical Rubber Company, both 1892).

But we cannot pass over the beginnings of the electrical industry. Both names and investments are too big for that. Since, however, the former are so familiar, we can confine ourselves to noticing, in passing, the type of entrepreneur to which they belong and of which they are among the best instances. Since the first Morse patent was taken out in 1840 and telegraph Unes extended as far as Pittsburg in 1847, the commercial history of electricity actually dates from the beginning of that Kondratieff. Telephones began their career in 1877, when A. G. Bell floated company for the exploitation of his patent, adopting the policy similar of that of the McKay shoe machinery concern, of leasing the instruments. Percentage increase of telephones connected was very rapid in the prosperity of the penultimate Juglar, than slackened in 1895. In 1897 over 500.000 were installed (as compared with 20,200.000 in 1930). An electrical equipment industry – motors, electric wiring, and so on; not exclusively telegraph and telephone appliances – produced values of 2,7 millions in 1879 and 92,4 in 1899 (not including machinery and supplies made in establishments belonging to other industries). In the later year, kilowatt-hours produced were little over 3 billions; in 1960 – 96 billions.

Electric current for light and power dates really from 1892, when Edison’s hydroelectric station in Appleton, Wis., his thermoelectric station in New York, and the one in Chigao went into operation. By then, the Edison Electric Light company (1878) and the American Electrical Company (later, the Thompson-Houston company; E. Thompson in 1886 patented electric welding) were already in existence; and electric light, according to the principle of C. S. Brush, had been installed in a few cotton mills and in San Francisco. The arc lamp and Edison’s incandescent lamp then competed each other. In 1886 W. Stanley constructed the first station using alternating current. Problems of transmission were being solved. In manufacture, electric power was coming into use, especially in cotton mills, from 1882. This established all the fundaments of the technique, bore down resistance, and prepared the great development that was to follow and to turn revival into a Kondratieff prosperity.

But quantitatively, it did not signify. Only traction did. After a number of more or less experimental ventures, an electric tram service was installed at Richmond in 1887; than this innovation spread rapidly. In Massachusetts, for instance, 1,400 miles of overhead trolley street railways were constructed from 1890 to 1897.

Not only the technological, but also the financial and organizational bases were laid during the last two Juglars. The Edison Electric Light and Edison General Electric (1899) were successful and had a number of subsidiaries, some of them abroad. Then they were the Westinghouse and the Thompson-Houston concerns. When the later coalesced with the Edison General Electric (General Electric, 1892, capital 50 million dollars), which by that time, at Schenectady and elsewhere, employed over 6.000 hands, a concern emerged that controlled practically all the more important patents, supplied 1.277 stations, and 435 traction companies operating nearly 5.000 miles – in itself a powerful engine of economic revolution.

Since we sketched the course of Juglars when describing railroad developments, and since we have so framed the above comments on American industrial history, as to make it easy for the reader to insert innovations in their proper places, we need not now add a detailed survey, but only a bald calendar. With the qualification mentioned, we take 1843 as the first year of the first Juglar, in prosperity lasting until the middle of 1845, its recession until the end of 1847, its depression covering 1848, and its revival – 1849, 1850 and 1851. The prosperity and recession phases of the second (1852 to 186) ran from the beginning of 1852 to the middle of 1856 (irregularities making it difficult to distinguish between them); depression lasted to the end of 1858; and 1859 and 1860 make up the recovery phase. The rise of the third Juglar is blurred by, and uncertain because of, political events, and so is its course. We simply count it from 1861 to 1869, on the strength of the aspects of the period 1867 to 1869, which seems to conform to our idea of revival as modified by those external factors. The prosperity phase of the fourth Juglar (1870 to middle of 1879) covers 1870, 1871, and the first half of 1872; the recession phase, the second half of 1872 and 1873, the next three years form the depression; and 1877, 1878 and the first half of 1879 – the recovery phase, the beginning of which is still under the clouds of the preceding storm. The fifth Juglar covers the period from the middle of 1879 to the end of 1888. It prosperity lasted to the middle of 1881; recession from the middle of 1881 to the end of 1883; depression covered 1884 and the greater part of 1885, and was followed by more that three years of recovery. The sixth Juglar (1889 to 1897) illustrates our proposition about the irregularities of panic and crises. The course of things in the last quarter of 1890 and the first half of 1891 interrupted and distorted what, nevertheless, we consider as the prosperity phase of that Juglar. The rest of 1891, 1892 and the first half of 1893 make up the recession; the second half of 1893, 1894 and the first half of 1895 – depression. Revival then set in – and symptoms shaded off, by the end of 1897, into a new prosperity – but 1896 interrupted its course, though in a way which can be satisfactory accounted for.

E. The First Sixteen Years of the Third Kondratieff (1893 – 1913)

1. For want of more adequate label, we will speak of the Neo-Mercantilist Kondratieff. Few will deny the social atmosphere characteristically changed about the late nineties, though not everyone who recognizes that change will be ready to grant the claims we make for the “symbolic” year 1897, and the most people will also agree with the proposition that those changes were of two kinds – the one represented by such symptoms as the recrudescence of protection and the increase in expenditure on armaments, the other by such symptoms as the new spirit in fiscal and social legislation, the rising tide of political radicalism and socialism, the growth and changing attitudes of trade unionism, and so on. In America (Dingley tariff, 1897) protectionism menat little more than another victory of a tendency that had been present from the first; in England, no more than a slow change of public opinion on the subject of free trade. In Germany, the social insurance item rose to 1.1 billion marks in 1913, while in America there was little of this beyond social legislation in some states (Wisconsin) and a general hostility of “big business”, satisfied for the time being with prosecutions under the Sherman Act and regulation of utilities. Whatever we may thing of the importance of immediate economic effects, looking back today, it is impossible to mistake the significance of these symptoms of a changing attitude toward capitalism.

The deepest problem of the economic sociology of our epoch is whether those tendencies grew out of the very logic of capitalist evolution, or were distortion of it traceable to extra-capitalistic influences. Those tendencies, whatever their nature, sources and relation to each other, hardly asserted themselves strongly enough in prewar America to have to be listed among the main factors that shaped American economic history. The Cuban war – and what Europeans love to call American imperialism, in general – conditioned not important innovations, but it is here assumed to have had no great influence in distorting any cycles.

2.

…

(прво изд. Joseph A. Schumpeter BUSINESS CYCLES; McGraw – Hill company, 1939 – New York – Toronto – London)

Мирољуб Петровиќ: ОСНОВИ НА ТЕОКРАТИЈАТА

ЗОШТО ТЕОКРАТИЈА?

За разлика од животните, кои се здружуваат во заедници како што се стадо, чопор, јато, рој и др. една од заедниците во кои се здружуваат луѓето е државата. Оваа заедница е потребна да би се створил адекватен амбиент за нормално функционирање на поединецот и семејството, односно за да се обезбедат услови за создавање добри луѓе. Со законите кои ги воспоставува, државата како своја највисока вредност, би требало да го постави човекот и да стори се’ за тој да биде заштитен со закон, за сите негови позитивни тенденции да бидат поттикнати, а сите деструктивни однесувања да бидат максимално оневозможени и санкционирани. Човековиот живот и неговото здравје би требало да бидат најголема грижа за човековата заедница наречена држава.

Од историјата гледаме дека бројни држави мошне често биле под контрола на неморални луѓе, што како последица го имало потполниот колапс на тие држави и истребување и исчезнување на цели народи и цивилизации. Негде главниот разлог за пропаѓање на државите и народите била нехигиената (како што е случај со цивилизациите на Мајите и Инките), заради што настапиле разорни и опустошувачки болести, а некогаш државата пропаѓала поради несовесно користење на природните ресурси (како што било случај со Грчкото и Римското царство). Во некои случаеви државата била толку слаба, а народот толку пропаднат и ослабен, што разни освојувачи ја заземале државата, а некогаш и потполно го истребувале народот во неа.

Генерално, постојат два начина како државата може да пропадне:

1. Кога народот духовно и физички ќе деградира, па контролата над државата насилно ќе ја преземаат криминалци и свирепи луѓе, чиј смисол на животот е уживање во себични и деструктивни облици на задоволства, а на штета како на ним самите, така и на народите со кои манипулираат. Некогаш таквите деструктивни владетели и нивните помагатели се од редовите на домашниот народ, а понекогаш е во прашање странски окупатор.
2. Виш и многу опасен начин на пропаѓање на држава е кога криминалците и мафијата ќе го убедат народот дека за негово добро е да биде под окупација и ропство. Во тој случај, криминалците се претставуваат како добротвори, кои на многу моќни и разработени начини го прикажуваат ропството и деструктивниот начин на живот како нешто примамливо и добро.

Горенаведените два облика на пропаст на државата и народот кој живее во неа може убаво да се опише со експериментот со жабата (која го претставува народот) и лонецот (којшто ја претставува државата, а водата во него ја претставува состојбата во самата држава). Ако жабата ја ставиме во лонец со вруќа вода, таа би сакала да искочи од него (на сличен начин како што народот кој е свесен за дека државата е под окупација пожелува да излезе од тоа состојание). Меѓутоа, ако жабата ја ставиме во ладна вода, а потоа водата полека ја загреваме до точка на вриење, жабата би била сварена во тенџерето, а не би ни осетила што и’ се случило (во прашање е опис на вториот облик на пропаѓање на државата, кога народот не е свесен што му се случува, туку „ужива“ во сопственото уништување).

Луѓето во текот на историјата организирале различни форми на државно уредување, и како по правило, сите тие држави пропаѓале според еден од двата наведени обрасци. Но, постоеле и ретки случаи на јаки и напредни држави во кои луѓето напредувале и позитивно се развивале во секој поглед, а стапките на криминал и неморал биле сведени на минимум или воопшто ги немало. Таквите општества биле уредени по моделот кој го викаме „Теократија“, затоа што функционирале според законите коишто Творецот ги дал во Библијата (зборот „теократија“ потекнува од грчките зборови: „Теос“ – Бог и „кратос“ – држава). Со други зборови, со таквата држава владеел Бог оти тамошните луѓе ги прифатиле законите кои Он му ги објавил на човекот.

И како што во физичкиот свет постојат точно утврдени закони што се воспоставени од Оној кој го створил овој свет, така и во духовната сфера – сферата на човечкиот живот и меѓуљудските односи – постојат точно утврдени и прецизни закони со чија помош човек може да ја оствари целта на своето постоење и да доживее највисоки домети на сопствената среќа. И овие закони ги воспоставил Оној кој го создал овој Свет и човекот за во него да живее.

Во поглавјата што следуваат ќе ги анализираме законите кои Створителот им ги дал на луѓето со цел организирање силна, здрава и безбедна држава, а се’ со цел воспоставување амбиент за стварање добри луѓе. Ќе ги проучиме различни облици на државни уредувања кои постоеле во текот на историјата и причините за нивното пропаѓање, и ќе ја покажеме снагата и предноста на теократскиот модел на државно уредување. Истовремено, ќе бидат изнесени практични принципи како една болестна држава може да прерасне во здрава и моќна држава, преку делувањето на мал број здрави луѓе.

СЛОБОДА ИЛИ РОПСТВО

Неспорен факт е дека добриот човек и искрениот пријател се највисока вредност на овој свет и најголемо богатство кое човек може да го има. Најважната особина на добриот човек е дека е слободен, а на лошиот дека е роб. Бидејќи човекот функционира на три нивоа – индивидуално, семејно и државно – слободата и ропството може да се манифестираат на секое од овие три нивоа. За квалитетен и среќен живот доволна е слободата на индивидуално ниво, ама вишите облици на среќа и благостостојбата се достигнуваат преку остварувањето на слобода на семејно, а особено на државно ниво.

Единствено слободен човек може некому да му биде пријател и да учествува во величественото дело на создавање добри луѓе. Една од најважните особини на човекот е дека има потенцијал да произведе многу повеќе од она што му е потребно, ем во физичка ем во духовна смисла. И како таков е створен од страна на Творецот, за заедно со Него, тој вишок што го произвел, да го употреби во создавањето на она што е највредно во Универзумот – а тоа се добри луѓе.

Онака како што личноста достигнува се’ повисок ниво на слобода, така остварува се’ поголеми можности да учествува в ова возвишено дело. Со оглед на тоа што човекот е створен за среќата да може да ја доживува само доколку настојува на другите да им чини добро и да ги усреќува, тогаш е јасно дека од поголемата слобода произлегуваат и поголеми потенцијали за создавање добри луѓе, а со самото тоа и можност за достигнување поголема среќа во животта. Овој процес претставува синџирска реакција, оти слободните и добри луѓе создаваат нови такви особи, а само она општество кое е составено од такви индивидуи, е гарант на мирот, к‘сметот и благостостојбата.

Од друга страна, можностите робот да биде среќен се ептен мали, зашто тој не е во состојба да се грижи ни за самиот себе, а камо ли да вложува во други луѓе. Неговиот живот зависи од робовладетелот (тајкунот, н.з.) и можностите за негов развој и напредок се мошне мали.

Идеална ситуација е кога би постоеле слободни луѓе кои би формирале слободни фамилии, кои потем би се здружиле и би оформиле слободна држава. Во таков амбиент, би постоеле сите услови за создавање Рај на земјата – едно општество составено од поединци кои го развиле Божјиот карактер во себе. Во едно такво оопштество тешко би можело да се предвиди какви многубројни пријатни изненадувања човек би доживеал секој ден, оти со развивањето на Божјиот карактер, личноста стекнува неограничен распон на идеи и можности како би ги унапредиле и израдувале своите ближни, а се’ со цел нивен духовен и секаков друг просперитет. Низ таква активност, оној којшто вложува во други станува уште поизграден и духовно посилен, доживува многу поголемо задоволство и сатисфакција од оние во кои вложува, а воедно поттикнува и други на таква активност. Во таквото општество, најпочитувани се оние кои највеќе служат и вложуваат во други, по углед на нашиот Створител, Кој е најпочитуван во Свемирот како Оној што највеќе им служи на сите створенија.

Арно ама, имајќи в предвид дека човековата слобода зависи од неговиот избор (слободната воља), чест е случајот човек да ја отфрли слободата и да го избере ропството, што натаму води кон ропство на неговата обител и на државата.

Бидејќи слободната држава зависи од слободата на личностите и семејствата од кои е составена, во продолжение ќе ги анализираме главните механизми со кои поединецот, фамилијата и државата можат да ја сочуваат слободата, односно како најчесто се доаѓа во состојба на ропство.

ПОЕДИНЕЦ

Без обѕир во какво опкружување е роден и со каква здравствена состојба располага, свесниот човек има неограничени потенцијали да се развива и напредува. Тој може за кратко време да се оспособи за разни видови активности, така што големите потенцијали на неговото битие лесно би можеле да се искажат.

Меѓутоа, човек може да го избере и концептот на ропство, којшто за цел има нешто спротивно од она што произлегува од слободата. Од слободата произлегува стварање добар човек, а од ропството произлегува уништување на сето она во човекот што би можело да доведе до создавање добра индивидуа. Демек, секој човек преку сопствениот избор, одлучува дали ќе ги развива своите огромни потенцијали кои со раѓањето и воспитанието му се дадени, или сите тие потенцијали ќе ги деструира.

Разликата меѓу слободниот човек и робот лесно се воочува во нивниот начин на живот. Слободниот човек е среќен, остварува повеќе од она што му треба и вложува во други луѓе – со други зборови, го дели она што го има (среќата). Спротивно, иако некои робови може да глумат дека се среќни, нивниот начин на живот и друштвото кое ги опкружува покажува дека се себични. Тие немаат среќа, па се обидуваат да ја украдат од други – не вложуваат во други луѓе и не живеат за никого. Нивно друштво се персони со сличен профил, кои меѓусебно лажно се претставуваат дека едни на други им се пријатели, а всушност демнат прилика едниот да го измами другиот и нешто да му дрпне.

....

ЉУБИ ГО СВОЈОТ БОГ

Да го љубиш Бога, значи да живееш според Неговите закони. Бог на човека му се открива преку природата, преку совеста и преку Библијата. Бог во човекот го втиснал својот закон – Законот на животот – и човекот преку совеста може да знае што е добро, а што зло. Како што рековме, „добро“ е кога човек ја остварува сврховитоста на своето постоење, додека „зло“ е кога не ја остварува. Цел на човековото постоење е, уште еднаш да повториме, заедно со својот Створител, да учествува во мисијата на создавање добри луѓе, а сета човекова среќа, напредок, кариера и иднина е поврзана со оваа мисија. Таму каде што луѓето се добри, таму постои мир, просперитет и благосостојба од секој вид.

Природно е дека мерило за добрината на човекот е Божјиот закон. Единствено низ призма на Божјиот закон може да одредиме дали е некој добар и дали ја остварува сврховитоста на сопственото постоење.

Божјиот закон е даден преку Мојсиј и е запишан во првите пет книги на Библијата. Сиот закон би можел да се збие во две заповести: 1) љуби го Бога; и 2) сакај го Човекот. Законот е запишан пред 3.500 години кога Бог формирал теократска држава на Земјата и влегол во сојуз со еден народ. Врз основа на воспоставениот сојуз помеѓу Бог и израелскиот народ, обврска на тој народ била да живее во склад со законот што Бог му го дал, а Бог ветил дека ќе го чува тој народ од непријателски ориентираните соседни назнабошки народи, дека ќе обезбеди поволни климатски услови за производство на храна, дека ќе го унареди здравјето и на секој начин ќе го поттикнува стварањето добри луѓе. Така дошло до формирање на теократската држава Израел (името го добила по името на еден предок на тој народ). Такуѓере, Бог обеќал и голема материјална благосостојба на народот во таа држава, воколку живее во склад со Неговиот закон.

Историјата бележи неверојатни настани на тлото на државата Израел. Речиси сите значајни историски збиднувања биле директно врзани со оваа држава. Сите народи во текот на историјата до ден-денес, без обзир колку биле упатени во религијата и случувањата во светот, можеле да приметат дека народот на Израел, познат како „еврејски народ“, е еден посебен народ. Без обзир дали го сметаат за Божји народ или народ што му се спротивставува на Господ, тешко дека ќе се најде човек кој не чул за овој народ и нема став во однос на него.

Божјиот план бил теократската држава Израел да биде репер на сите други држави и народи во светот, и гледајќи како Израел напредува во секој поглед и како е во се’ подобар од другите народи, и други нации да посакаат да ги уведат Божјите закони, да влезат во сојуз со Бог и да учествуваат со Него во великата мисија на создавање добри луѓе.

Спрема законите на теократската држава, секој човек на Земјава можел да дојде во Израел, да изрази желба да живее во таа држава според законите кои Творецот ги дал, да влезе во сојуз со Бога и да стане дел од Божјиот народ. Исто така, доколку мнозинството жители на теократската држава би ги отфрлила Божјите закони и би почнала да живее неморално, поединците кои би живееле морално би можеле да останат во сојуз со Бог на индивидуална база. Секако, постои голема разлика во квалитетот на животот воколку се живее во теократска држава (кај што се почитуваат Божјите закони) или во некоја поинаку уредена држава, каде што тие не се поштуваат или се почитуваат само делумно.

Важно е да се истакне дека законите кои Бог ги дал преку Мојсеј се пишувани со едноставен јазик, баш како и целата Библија, и тие првобитно им биле дадени на неписмени еврејски пастири. Во време на запишување на Законот, имало малу писмени луѓе, така што Законот му се читал на народот јавно, на собранијата секоја седмица, како и за време на празниците.

...

(изд. Metaphysica, Београд, 2009 год.)

Елифас Леви: ИСТОРИЈА НА МАГИЈАТА

СОДРЖИНА

PREFACE TO THE ENGLISH TRANSLATION

INTRODUCTION

False definition of Magic. – It is not to be defined at hazard. – Explanation of a Blazing Star. – Existence of the absolute. – Absolute nature of magical science. – Errors of Dupuis. – Profanation of the science. – Prediction of Count Joseph de Maistre. – Extent and import of the science. – The Divine Justice. – Power of the adept. – The devil and science. – Existence of demons. – False idea of the devil. – Conception of the Manicheans. – Crimes of sorcerers. – The Astral Light. – The so-called imagination of Nature. – Of what is to be understood hereby. – The effects hereof. – Definition of magnetism. – Agreement between reason and faith. – Jachin and Boaz. – Principle of the hierarchy. – Religion of cabalists. – Images of god. – Theory of light. – Mysteries of sexual love. – Antagonism of forces. – The mythical Pope Joan. – The Kabalah as an explanation and reconciliation of all. – Why the Church condemns magic. – Dogmatic Magic an explanation of the philosophy of history. – Culpable curiosity regarding Magic. – Plan of the present work. – The author’s submission to the established order.

BOOK I

THE DERIVATION OF MAGIC

CHAPTER I

FABULOUS SORCES

The book of Enoch concerning the fall of angels. – Meaning of the legend. – The Book of Penitence of Adam. – The Personality of Enoch. – The Apocalypse of St. Methodius. – Children of Seth and of Cain. – Rationale of occultism. – Error of Rousseau. – Traditions of Jewry. – The glory of Christianity. – The Sepher Yetsirah, Zohar and Apocalypse. – Opening of the Zohar.

CHAPTER II

MAGIC OF THE MAGY

The true and false Zoroaster. – Doctrines of the true Zoroaster. – Transcendental fire-philosophy. – Electrical secrets of Numa. – A transcript from Zoroaster on demons and sacrifices. – Important revelations on magnetism. – Initiation in Assyria. – Wonders performed by the Assyrians. – Du Potet in accord with Zoroaster. – Danger incurred by the unwary. – Power of man over animals. – Downfall of the priesthood in Assyria. – Magical death of Sardanapalus.

CHAPTER III

MAGIC IN INDIA

The Indians as descendants of Cain. – India the mother of idolatry. – Doctrine of the Gymnosophists. – Indian origin of Gnosticism. – Some wise fables of India. – Black Magic of the Oupnek’hat. – Citation from J. M. Ragon. – Indian grand secrets. – The English and Indian insurrections.

CHAPTER IV

MAGIC IN GREECE

Fable of Golden Fleece. – Medea and Jason. – The five magical epics. – Aeschylus a profaner of the Mysteries. – The Orpheus of Legend. – Orphic Mysteries. – Goetia. – The sorcerers of Thessaly. – Medea and Circe.

CHAPTER V

MATHEMATICAL MAGIC OF PYTHAGORAS

Pythagoras an heir of the traditions of Numa. – Identity of Pythagoras. – His doctrine concerning God. – A fine utterance against anarchy. – Golden verses. – Symbols of Pythagoras. – His chastity. – His divination. – His explanation of miracles. – Secret of the interpretation of dreams. – The belief of Pythagoras.

CHAPTER VII

THE HOLY KABALAH

Origin of the Kabalah. – The horror of idolatry in Kabalism. – Kabalistic definition of God. – Principles of the Kabalah. – The Divine Names. – Four forms of Tetragrammaton. The word which accomplishes all transmutations. – The Keys of Solomon. – The chain of spirits. – Whether human spirits return. – The world of spirits according to the Zohar. -  Of spirits which manifest. – Fluidic larva. – The Great Magical Agent. – Obscure origin of larva.

BOOK II

FORMATION AND DEVELOPMENT OF DOGMAS

CHAPTER I

PRIMITIVE SYMBOLISM OF HISTORY

Allegory of Earthly paradise. – The Edenic Pantacle. – The Cherub. – Folly of a great mind. – Mysteries of Genesis. – Children of Cain. – Magical secrets of the Tower of Babel. – Belphegor. – The medieval Sabbath. – Decadence of the hierarchy. – Philosophy of chance. – Doctrine of Plato. – An oracle of Apollo. – Rationalism of Aristotle. – The Cubic Stone. – Summary of Neoplatonism.

CHAPTER II

MYSTICISM

Inviolability of magical science. – Profane and mystic schools. – The Bacchantes. – Materialistic reformers and anarchic mystics. – Imbecile visionaries. – Their horror of sages. – Tolerance of the true Church. – False miracles. – Rites of Black Magic. – Barbarous words and unknown signs. – Cause of visions. – A theory of hallucinations.

CHAPTER III

INTITIATIONS AND ORDEALS

The Great work. – The four aspects of Sphinx and the Shield of Achilles. – Allegories of Hercules and Edipus. – The Secret Doctrine of Plato. – Of Plato as Kabalist. – Difference of Plato and St. John. – Platonic Theosophy. - Fatal experiences. – Homeopathy practiced by Greeks. – The Cavern of Trophonius. – Science of Egyptian priests. – Lactanius and the antipodes. – The Greek hell. – Ministry of suffering. – The table of Cedes and the poem of Dante. – Doctrines of Phedron. – The burial of the dead. – Necromancy.

CHAPTER IV

THE MAGIC OF PUBLIC WORSHIP

Magnificence of the true Cultus. – Orthodox traditions. – Dissent of the profane. – Their calumnies against initiates. – An allegory concerning Bacchus. – Thyresias and Calchas. – The priesthood according to Homer. – Oracles of sibyls. – Origin of geomancy and cartomancy.

CHAPTER V

MYSTERIES OF VIRGINITY

Of Hellenism at Rome. – Institutions of Vestals. – Traditional virtue of virgin blood. – Symbolism of Sacred Fire. – Religious aspect of the history of Lucretia. – Honor among Roman women. – Numa as a hierophant. – Ingenious notions of Voltaire on divination. – Prophetic instinct of masses. – Erroneous opinions of Fontenelle and Kircher on oracle. – Religious calendar of Numa.

CHAPTER VI

SUPERSTITIONS

Their origin and persistence. – Beautiful thought of the Roman Pontiff, St. Gregory. – Observations of numbers and of days. – Abstinence of the magi. – Opinions of Porphyry. – Greek and Roman superstitions. – Mythological data on the secret properties of animals. – A passage from Euripides. – Reasons of Pythagorean abstinence. – Singular excerpt from Homer. – Presages, dreams, enchantments and fascinations. – Magical whirlpools. – Modern phenomena. – Olympus and Plotinus.

CHAPTER VII

MAGICAL MONUMENTS

The Seven Wonders of the world and the seven magical planets. – The Pyramids. – Thebes and its seven gates. – The pantacle of the sun. – The pentacle of the moon. – The pentacle of conjugal Venus. – The pantacles of Mercury, Jupiter and Mars. – The Temple of Solomon. – Philosophical summary of ancient wisdom.

BOOK III

DIVINE SYNTHESIS AND REALISATION OF MAGIA BY THE CHRISTIAN REVELATION

CHAPTER I

CHRIST ACCUSED OF MAGIC BY THE JEWS

The beginning of the Gospel according ton St. John and its profound meaning. – Ezekiel a Kabalist. – Special character of Christianity. – Accusations of the Jew against the Savior. – The Sepher Toldos Jeshu. – A beautiful legend from the apocryphal gospels. – The Johannites. – Burning of magical books at Ephesus. – Cessation of oracles. – The great Pan is dead. – Transfiguration of natural prodigy into miracle and of divination into prophecy.

CHAPTER II

THE WITNESS OF MAGIC TO CHRISTIANITY

Absolute existence of religion. – Essential distinction between science and faith. – Puerile objections. – Christianity proved by charity. – Condemnation of Magic by the Christian priesthood. – Simon the Magician. – His history. – His doctrine. – His conference with S.S. Peter and Paul. – His downfall. – His sect continued by Menander.

CHAPTER III

THE DEVIL

The question considered in the light of faith and science. – Satan and Lucifer. – Wisdom of Church. – The devil according to the initiates of occult science. – Of possessions in the gospel. Opinions of Torreblanca. – Astral perversities. – The Sabbatic goat. – The false Lucifer.

CHAPTER IV

THE LAST PAGANS

The eternal miracle of God. – Civilising influence of Christianity. – Apollonius of Tyana. – His allegorical legend. – Julian the Apostate. – His evocations. – Jamblichus and Maximus of Tyre. – Birth of the Secret Societies for the forbidden practices of Magic.

CHAPTER V

LEGENDS

The legend of St. Cyprian and of St. Justin. – Magical prayer of St. Cyprian. – The golden Legend. – Apuleius and the Golden Ass. – The fable of Psyche. – Curious subtlety of St. Augustine. – Philosophy of the Fathers of the Church.

CHAPTER VI

SOME KABALISTIC PAINTINGS AND SACRED EMBLEMS

Gnosticism and the primitive Church. – Emblems of the catacombs. – True and false Gnostics. – Profanation of the Gnosis. – Impure and sacrilegious Rites. – Eucharistic sacrilege. – The Arch-Heretic Marcos. – Women and the priesthood. – Montanus and his female prophets. – Tertullian. – The dualism of Manes. – Danger of evocations. – Divagations of Kabalism. – Loss of Kabalistic Keys.

CHAPTER VII

PHILOSPOPHERS OF THE ALEXANDRIAN SCHOOL

Ammonius Saccas. – Plotinus. – Porphyry – Hypatia. – Incautious admissions of Synesius. – Writings of this initiate. – More especially his tract on Dreams. – The commentary of Jerome Cardan thereon. – Attribution of the works of St. Dionysius to Synesius. – Their orthodoxy and their value.

BOOK IV

MAGIC AND CIVILISATION

CHAPTER I

MAGIC AMONG BARBARIANS

Rome conquered by the Cross. – History of Phillinnium and machates. – The Bride of Corinth. – Philosophycal considerations thereon. – Germanic and Druidic theology. – College of Druids at Autun. – Druidic transmigration of souls. – Some Druidic practices.

CHAPTER II

INFLUENCE OF WOMEN

Female influence in early France. – Velleda slandered by Chateaubriand. – Berthe au grand pied. – The fairy Melusine. – Saint Clotilda. – The sorceress Fredegonde. – The story of Klodswinthe. – Fredegonde and Clovis. – Further concerning her history.

CHAPTER III

THE SALIC LAWS AGAINST SORCERERS

Laws attributed to Pharamond. – Explanation of a Talmudic passage by Rabbi Jechiel. – Belief in the immortality of the soul among the Jews. – An ecclesiastical council on sorcery. – The rise of Mohammed. – The religious history of Charles Martel. – The reign of Pepin the Short. – The Kabalist Zedekias. – His fables concerning elementary spirits. – An epidemic of visions.

CHAPTER VI

LEGENDS OF THE REIGN OF CHARLEMAGNE

Charlemagne the prince of faerie. – Charlemagne and Roland. – The enchanted sword and magic horn. – The Enchridion of Leo III. – The tradition therein. – The pantacles. – The Sabbath. – The Free Judges. –

…

{The HISTORY OF MAGIC including a clear and precise exposition of its procedure, its Rites and its Mysteries by ELIPHAS LEVI (Alphonse Louis Constant); прво изд. William Rider & Son ltd. Cathedral House, Paternoster Row, 1922}

ЏЕЈМС ЏОЈС: УЛИС

ВТОРИ ДЕЛ (М)

(ПАТУВАЊАТА НА УЛИС)

12.

-Тоа е таа ваша славна британска морнарица, вели граѓанинот, што го владее светов. Јуначишта кои никогаш нема да бидат робови, единствените на светот кои го наследуваат парламентот, а ја предадоа татковината во рацете на дузина ловци хајкачи и напудрени барони. Тоа е тоа моќно царство со кое се гордеат, царство на аргати и искамшикувани кметови.

-Над кое сонцето никогаш не заоѓа, вели Џо.

-А целата трагедија е во тоа, вели граѓанинот, што тие веруваат во тоа. Несреќните јахуи веруваат во тоа.

Веруваат во стапот, во камшикот на севишниот, создателот на пеколот на земјата и во стариот морски волк, кучкиниот син, зачнат во несвета суета, роден од воената морнарица, истрпел крвав камшик, бил длабоко навреден, тепан и дран, се дерел како грешник во пеколот, третиот ден повторно воскреснал од постела, отпловил кон пристанот, и сега седи на трупот и чека натамошни наредби кога пак да почне да аргатува за голиот живот.

-Но, вели Блум, зар дисциплината не е насекаде иста? Сакам да речам, зар не ќе биде тука ако на силата и се спротивставиме со сила?

Нели ви реков? Како што е вистина дека јас го пијам овој портер, така и тој до последен здив ќе се труди да ве убеди дека црното е бело, ја имаме нашата поголема Ирска. Тие биле истерани од домовите и огнишата онаа чемерна четириесет и седма. Со балвани им ги срушиле куќарките од кал и колибите покрај патот, а Тајмс ги триеше рацете и им прикажуваше на кукавичките Саксонци како во Ирска набргу ќе има толку Ирци кколку што има црвенокожци во Америка. Дури и Турците ни ги праќаа своите пијастри. Но Саксонците пробаа да го поморат со глад нашиот народ додека земјата ни даваше богати жетви, што британските хиени ги купуваа и ги продаваа во Рио де Жанеиро. Да, ги протеруваа селаните во стада. Дваесет илјади од нив испоумреа во бродовите-ковчези. Но оние што стигнаа во земјата на слободата ја паметат земјата на ропството. И тие ќе се вратат, и тоа како одмаздници, не страшливци, тие синови на Грануел., потомци на Кетлин-ни-Хулахан.

-Совршени точно, вели Блум. Но јас сакав да потенцирам...

-Долго време го чекаме тој ден граѓанине, вели Нед. Уште откако онаа кутра старица не’ извести дека Французите пристигнале и се истовариле во Килала.

-Да, вели Џон Вајс. Се боревме и за лозата Стјуард, кои се откажаа од нас во борбата против Вилијамовците, и не’ издадоа. Сетете се на Лимерик и на скршената плоча на договор. Ја пролеавме најдобрата крв за Франција и Шпанија, тие диви гуски преселнички. Фонтеној, а? И Сарсфил и О‘Донел, војводата од Тетуан во Шпанија, и Улис Браун од Камас, кој бил фелд-маршал кај Марија Тереза. А дали некогаш сме добиле нешто за возврат?

-Французи! Вели граѓанинот. Куп учители по танц! Знаете ли што се тие? Тие никогаш не вределе ни пржен прдеж во Ирска. Зар сега не се обидуваат да создадат entente cordiale кај Теј Пејевите банкети со препредениот Албион? Европски буцкала, ете што се и што биле отсекогаш.

-Conspuez les Francais, вели Ленехан, докрајчувајќи го пивото.

-А што се однесува на Прусите и Хановерите, вели Џо, зар не ни беше доволно од тие погани кобасичари на престолот, од Џорџ избраниот па се’ до оној германски коњушар и онаа надуена стара ороспија што сега е мртва?

Исусе, ќе пукнев од смеа кога раскажуваше како тоа бабиште со спуштени капаци, секоја божја ноќ седела во нејзината палата мртва пијана, старата Вики, со пехар виски, а потоа и’ доаѓал нејзиниот кочијаш, па го истоварал в кревет тој рид од месо и коски, а таа го влечела за мустаќите и му потпевнувала стари песнички за Ерин на Рајна и дојди да дојди ваму на багатела пијачки.

-Е па добро, вели Џеј Џеј. Сега го имаме Едвард миротворецот.

-Кажи му го тоа на некој друг, вели граѓанинот. Од тоа детиште побргу ќе добиеш чир откколку мир. Едвард Гуелф-Фетин! -А ти што мислиш, вели Џо, за светите луѓе, свештениците и бискупите на Ирска што му ја китат собата на Мејнут со тркачките бои на неговото Сатанско величество и му ги обесуваат по ѕидовите сликите на сите оние коњи што ги јавале неговите џокеи. Грофот на Даблин, ни помалку ни повеќе.

-Требало да закачи слики од сите жени што тој ги јавал, вели малиот Алф.

А Џеј Џеј вели:

-Господата воделе сметка за постојниот простор.

-Може уште едно, граѓанине? Вели Џо.

-Може господите, вели тој. Може.

-А ти? Вели Џо.

-Сполај ти за ова Џо, велам. Да си жив и здрав.

-Уште една тура, вели Џо.

Блум зборуваше ли зборуваше со Џон Вајс, а овој беше силно возбуден со неговата жолтомургава калосана фаца и модрите очи што ги ококоруваше.

-Прогонства, вели, целата светска историја е полна со прогонства. Се поттикнува националната омраза меѓу нашите.

-Но, знаете ли вие што значи нација? Вели Џон Вајс.

-Да, вели Блум.

-Што е? Вели Џон Вајс.

-Нација? Вели Блум. Нација, тоа е ист народ што живее на исто место.

-Жити бога тогаш, вели Нед, смеејќи се, ако е така, тогаш и јас сум нација, зашто веќе пет години живеам на едно исто место.

И така, нормално, сите му се изнасмеаја на Блум, а тој за да ја отплеска работата, вели:

-Или исто така што живеат на различни места.

-Ете значи таквите како мене, вели Џо.

-А која е вашата нација, ако смеам да прашам? вели граѓанинот.

-Ирска, вели Блум. Тука сум роден. Ирска.

Граѓанинот не рече ништо, само се накашла и, жими Бога, плукна острига од Ред Бенк право во аголот.

-Каде сите таму и јас Џо, вели тој, вадејќи го шамивчето за да се избрише.

-Повелете граѓанине, вели Џо. Земете го ова во десната рака и повторувајте ги по мене следниве зборови.

Мошне драгоценото и ситно извезеното  стародревно ирско крпче за лице што им се припишува на Соломон од Дрома и на Манус Томалтах од Макдонаг, авторите на Книгата од Балимот, тогаш беше внимателно претставено и предизвика догоочекувано воодушевување. Не е потребно многу да се опишува легендарната убавина на четирите агли, врвна уметност, во кои наполно јасно може да се препознае секој од четворицата евангелисти, при што секој од нив по ред на секој од четворицата мајстори, му го предава својот евангелски симбол, скитар од скаменета дабовина, пума од Северна Америка (каја е, патем речено, многу поблагодарен крал на животните отколку оној британскиот, колку само да споменеме), теле од Кери и златен орел од Карантухил. Сцените прикажани на полето за секнење на кое нашите древни тврдини, и кружни тврдини, и долмени, и опсерватории, и седиштата на ученоста, и камени споменици на местата на несреќа, еднакво се чудесни и прекрасни, а пигментите се толку префинети, како некогаш одамна, многу одамна, во времето на Бармесајд, кога илустраторите од Слајго и’ давале целосна слобода на својата уметничка фантазија. Глендалог, прекрасните езера на Киларни, руините на Клинмакнојс, Опатијата Конг, Глен Ајнг и Дванаесетте врвови, Окото на Ирска, Зелените Ридови на Талахт, Кроаг Патрик, пиварницата на господата Артур Гинис, синот на компанијата (ДОО), бреговите на Лох Нех, долината на Овока, кулата на Изолда, обелискот на Мапас, Болницата на сер Патрик Дан, ‘Ртот Клијар, долината Ахерлоу, Линчовиот замок, Шкотската куќа, Општинското преноќиште Ратдаун во Лафлингстаун, затворот во Таламор, брзаците на Каслконел, Килбалимакшонакил, крстот кај Монастербојс, Џуровиот хотел, Чистилиштето на Св. Патрик, водопадот Лососов скок, трпезаријата на Колеџот во Мејнут, Курлиевата јама, трите родни места на првиот војвода од Велингтон, карпата на Кашел, мочуриштето Ален, Складиштето на улица Хенри, Фингаловата пештера – сите овие трогателни сцени се’ уште и денес се тука и ни се чинат уште поубави, зашто преку нив минеле водите на тага и преку нив се излеале и богатите наслаги на времето.

-Покажи ни ги пијачките, велам, Која кому?

-И јас припаѓам на една раса, вели Блум, што ја мразат и ја прогонуваат. Дури и сега. Токму во овој миг. В овој час.

Боже мили, за малку ќе си ги изгореше прстите со догорчето на старата пура.

-Ограбувани, вели тој. Опљачкосувани. Понижувани. Прогонувани. Ни го одземаа она што со право нам ни припаѓа. Токму во овој миг, вели кревајќи ја тупаницата, не’ продаваат на лицитација во Мароко како робови или како стока.

-Вие зборувате за новиот Ерусалим? вели граѓанинот.

-Зборувам за неправда, вели Блум.

-Во ред, вели Џон Вајс. Тогаш бранете се како мажи.

Тоа ти е добра слика за календар. Цел за куршум. Старо свинско лице стои пред цевката на пиштолот. Боже, би бил добра китка за метла, чесен збор, само уште скутник му фали. А потоа наеднаш папсува, се витка наоколу целиот наопаку, млитав како мокра крпа.

-Но се’ е попусто, вели. Силата, омразата, историјата, сето тоа. Тоа не е живот за мажи и жени, навредата и омразата. И секој знае дека токму спротивното од тоа е она што е навистина живот.

Кое? Вели Алф.

-Љубовта, вели Блум. Мислам на спротивното од омразата. Сега мора да одам, му вели на Џон Вајс. Да скокнам до судот, да видам дали Мартин е таму. Ако дојде, само кажете му дека веднаш се враќам. За часкум.

А кој те држи? И ете ти го како мрсна молња го снема.

-Новиот апостол на незнабошците, вели граѓанинот. Универзална љубов.

-Па, вели Џон Вајс, зар не тоа што не’ учат. Љуби го ближниот.

-Оној тип? Вели граѓанинот. Питачки стап за ближниот е неговото мото. Љубов, демек! Тој е баш пример за Ромео и Јулија.

-Љубовта љуби да ја љуби љубовта. Болничарката го љуби новиот аптекар. Полицаецот 14А ја љуби Мери Кели. Герти МекДауел го љуби момчето што има велосипед , М.Б. љуби еден русокос господин. Ли Чи Хан љуби да буби Ча Пу Чау. Џамбо слонот ја љуби Алиса, слоницата. Стариот господин Верскојл со апаратчето за слушање ја љуби старата госпоѓа Верскојл, со перде на едното око. Човекот во кафеавиот мантил љуби некоја жена што е мртва. Неговото Величество Кралот ја љуби Нејзиното Величество Кралицата. Госпоѓа Норман В. Тапер го љуби офицерот Тејлор. Вие љубите извесна личност. А таа личност љуби некоја друга личност, затоа што секој љуби некого, а само Бог ги љуби сите.

-Е па Џо, велам јас, за твое добро здравје и радост. Да сме живи и здрави, граѓанине.

-Ура, ете, вели Џо.

-Дал ти Бог добро и Марија и Патрик, вели граѓанинот.

И ја крева криглата да си го подмачка грлото.

-Ги знаеме ние тие преподобни, вели, ти проповедаат и ти го празнат ќесето. А што со морализаторот Кромвел и со неговите трупи фанатици кои жените и децата од Дрогеда ги набодувале на мечеви, а топовските цевки и бил излепени со библискиот напис  Бог е Љубов? Библија! Го прочитавте ли денес во Јунајтид Ајришмен оној сатиричен скеч за главатарот на племето Зулу што ќе ја посети Англија?

-Што пишува? Вели Џо.

Тогаш граѓанинот извлече еден весник од дреболиите и почна да чита на глас:

-Делегација на најголемите магнати на памук од Манчестер вчера беше представена пред Неговото Височество Алаки од Абекута од страна на Слугата Златна Паламарка во Чекање, лордот Снесено на Снесено јајце, при што на Неговото Височество му беше пренесена срдечната благодарност на британсккте трговци за олеснувањата што им се нудат во неговите доминиони. Делегацијата беше присутна на свечениот појадок, на крајот на што темнокожиот владетел во мошне духовитиот говор, што слободно го преведуваше британскиот капелан пречесниот Ананијас Славабогу Коскакожа, изрази најдлабока благодарност на Маса Пешки и ги истакна срдечните пријателски односи што постојат меѓу Абекута и Британската империја, изјавувајќи дека, како едно од своите најголеми богатства, тој чува една илустрирана Библија, книга што ги претставува Божјиот збор и тајната на моќта на Англија, која великодушно му ја беше дарувала белата жена-поглаварка, великата скво Викторија, со лична посвета напишана со возвишената рака на Кралската донаторка. Потоа Алаки наздрави Црните и белите, голтајќи најдобар асквебах од пехарот направен од черепот на неговиот непосреден претходник од династијата Какачакачак, познат под името Четириест Тртки, по што ја посети главната фабрика во Памукополис и се запиша во книгата на впечатоци, за потоа да го изигра древниот абекутски воен танц, во текот на кој проголта неколку ножеви и виљушки, поздравен со воодушевено ракоплескање од рацете на девојка.

...

(изд. Конгресен сервисен центар/Микена/Макавеј, Скопје 2013; Проект „Ѕвезди на светската книжевност“ - целосно финансиран од Владата на Република Македонија; стр. 416-422)

Алекс Кери: МЕНАЏИРАЊЕ НА ЈАВНОТО МИСЛЕЊЕ

КОРПОРАТИВНА ОФАНЗИВА

Депресија и Пропаганда

THE POST-WAR TRIUMPH OF CORPORATE PROPAGANDA

It is impossible at less than book length adequately to describe the propaganda onslaught by which, at the cost of the McCarthy period, business first beat back the unions with the Taft-Hartley act and then secured a shift to conservatism in American politics similar to the shift which followed its campaigns of 1919-1820. However, I shall provide an indicative sampling.

In December 1945 the NAM summarized its use of newspapers and radio during 1945;

Every day one or more news stories about the NAM (National Association of Manufacturers) appears in newspapers in some part of the country and often in all newspapers of the country… On the airlines (this year) NAM members, officers and committiees spoke directly with the public for a total of 1,350 hours of time, or 56 full 24-hour days. Their words reached into the homes of Americans and into the barracks of Americans stationed in all parts in the world (‘NAM Gets the Story Across, 1945:29).

A Harvard University thesis described the NAM’s propaganda activities during 1946:

All available media were used ‘to arouse the general public to insist that the country replace bureaucratic control with free competition’. A series of four full page advertisements in more than 400 daily and 2,000 weekly newspapers carried the opening message… For each advertisement a corresponding booklet was printed and distributed by the hundred of thousands. Special articles were written for magazines, business periodicals and farm papers; the Association’s Industrial Press Service carried a steady stream of statements and answers to 4,200 editions of weekly papers, 500 editors of metropolitan dailies and 2,700 editors of trade publications and employee magazines; ‘Brief for broadcasters’ told the story to 700 radio commentators and ‘Industry’s views’ channeled the Association’s beliefs to more than 1,300 editorial writers and columnists (Cleveland, 1947: 341).

In the four years from 1946 to 1950 the NAM distributed 18,640,270 pamphlets. Of this number, 41% went to employees, 53% to high school and college students, and 6% (i.e. still more than one million) to community leaders, including ministers of religion and women’s club leader throughout the entire nation. The NAM reported that the most popular propaganda weapon ‘to reach masses of people in both the employee and student market, with broad messages’ was the full color ‘comic type’ booklet (‘NAM Propaganda’, 1951:0). Dramatizing the scale of its activities the NAM reported:

If all NAM produced pamphlets ordered for distribution to employees, students and community leaders in 1950 had been stacked on the top of the other, they would have reached nearly four miles into the sky… the height of sixteen Empire State Buildings…; a record … distribution (of) 7,838,039 copies (‘NAM’s Propaganda, 1951:9).

By 1946 the NAM was only one of a great number of business-sponsored organizations that were cooperating to drench the country with anticommunist, anti-socialist, anti-union and anti-New Deal Propaganda. An Annual Report of the US Chamber of Commerce summarizes one very specific part of its proselytizing activities during 1946/47, the distribution of large pamphlets of some 50 pages each:

1946. More than a million copies of the Chamber pamphlet ‘Communist infiltration in US’ were distributed and received with shocked surprise in many quarters.

1947. ‘Communists within the Government’, a Chamber publication, brought screams of anguish not only from known Communists, but from others. A Cabinet officer sought his withdrawal. However, the government’s Loyalty program – inadequate, but still a loyalty program – was begun. 1947 – ‘Communists within the Labor Movement’ was similarly greeted…’ (Chamber of Commerce of the US, 1952:31).

In the pamphlet about Communists in Government, published in January 1947, the Chambers officers an estimate that ‘about 400’ communists ‘hold positions of importance’ in government service in Washington alone. In particular, ‘Soviet sympathizers’ have, the Chamber reports, infiltrated the State Department ‘in important numbers’. The Chamber specially recommends a program for dealing with the alleged situation that foreshadowed the worst of the tactics adopted by Senator Joseph McCarthy’s Committee three years later, after McCarthy claimed to posses a list of 150 communists employed in the State Department (Chamber of Commerce of the Us, 1947:14).

Pamphlets of the above character were classified as part of Chamber’s ‘Economic Education’ and ‘Economic Research’ programs. These publications were ‘reported to Congress, to the public via radio and television, and widely circulated among writers, speakers, students and teachers’ (Chamber of Commerce of the US, 1952:5).

Corporations realized they could use captive audiences of employees for proselytizing process. ‘Many of the country’s largest firms - Fortune magazine observed in 1950 - have started extensive programs to indoctrinate employees’. These programs consisted of so-called ‘Courses in Economic Education’. They were given to employees during working hours in groups of ten or twenty, with tests to measure increase to the free enterprise system (Viteles 1954:424-36; Williams and Peterfreund, 1954). Sears Roebuck, for example, took three years to produce its own economic education program, which included a series of films and the training of 2,600 ‘meeting leaders’. In 1952 these leaders conducted 71,000 meetings to put Sears’ 200.000 employees through the course at a total cost of $6.000.000 (Cellier, 1953:29-40).

The two leading economic education programs, both ‘evangelistic’ in temper, were produced by DuPont and Inland Steel. By 1953, they had been used with some 9 million employees (Cooke, 1954:105).

A survey of corporations by the American Management Association (AMA) found ‘a good number of respondents actually stated that “propaganda” and “economic duration” are synonymous in their companies. “We want our people to think right”’. ‘Communism, socialism, particular political parties and unions’ the AMA reported, ‘are often common targets of such campaigns’, which ‘some employees view… as a sort of ‘battle of loyalties” with the unions’ (Williams and Peterfreund, 1954:31,14,29).

The American Advertising Council represents large corporations and large advertising companies. In April 1947, the Council announced a $100 million advertising program which, over the next twelve months, would use all media to “sell” the American economic system to the American people. The program was officially described as a ‘mayor project of educating the American people about the economic facts of life’ (McDougall, 1952:568-9).

Daniel Bell, than an editor of Fortune, provides a perspective on both the scale and the anti-union and anti-New Deal purposes of these campaigns:

It has been industry’s prime concern, in the past war years, to change the climate of opinion ushered in by… the depression. This “free enterprise” campaign has two essential aims: to re-win the loyalty of the worker which now goes to the union and to halt creeping socialism (i.e. New Deal)… In short, the campaign has had the definite aim of seeking to shift the Democratic majority of the last 20 years into the Republican camp…

Bell sketches some of the resources created to sell goods, but now used in an overwhelming campaign to sell ideas: ‘The apparatus itself is prodigious: 1,600 business periodicals, 577 commercial and finance digests, 2,500 agencies, 500 public relation counselors, 4,000 corporate public relations departments and more than 6,500 “house organs” with a combined circulation of more than 70 million’. Of the opinion-shaping product Bell observes:

The output is staggering. The Advertising council alone, in 1950 inspired 7 million lines of newspaper advertising stressing free enterprise, 400.000 car cards, 2,500.000 million radio impressions… By all odds, it adds up to the most intensive ‘sales’ campaign in history of industry (Bell, 1954:254).

American business’ pre- and postwar assaults on public opinion had a double objective: to turn the public against the Democratic administration of Roosevelt and Truman and their liberal supporters, and to turn it against the growing power of the trade union movement that resulted from the Wagner Act of 1935. The first objective was achieved with the McCarthy period and the election of Eisenhower in 1952.

Progress toward the second objective began in 1937. There was in that year an unprecedented number of strikes, chiefly over demands for recognition of the unions provided by Wagner Act. From 1937 onwards, the high level of strikes, suspicion of union power and internal union problems ‘all contributed to a shift in public attitudes’. As did corporate propagandists, who ‘using all the device of modern communication did everything they could to encourage this shift’ (Wilcock, 1961:308).

During the war, business made unprecedented profits while wages remained controlled. When the war ended, business had – in addition to its long term objective of weakening the union movement – two immediate concerns: to minimize wage rises and maximizes prize rises. It will be instructive to consider the methods by which all of these results were sought. Daniel Bell has described the circumstances:

Wage rates during the war had been tethered by The Little Steel Formula, although income had risen because of extra-time work. Now, as the work-week fell, labor opened a drive to maintain take-home pay. Industry … decided to sit right. The result (in 1946) was the greatest strike year in American history…

In none of (the strikes)… did industry attempt the violence and back-to-work measures of the late thirties. The counter action came through the legislator… The fact that the labor was powerful enough to shut down a whole industry lent color to middle class fears that Big Labor was running the country. Each national strike … with the attendant publicity about the economic effect, had given rise to outcries for action (Bell, 1954:250-1).

At the 1946 elections ‘labor problems was one of the chief political issues’, on which Republicans won control of Congress. The NAM shortly drafted a new labor law and arranged for its submission to the new Congress. ‘Except for a ban on industry wide bargaining’, Bell observes ‘the Taft-Hartley Act passed (in 1947) embodied (NAM’s proposals) completely’. Not surprisingly, ‘it placed tremendous obstacles in the way of new organization’ of workers (Brandies, 1957:232). ‘Public opinion, however muddled’, Bell concludes, ‘was the force which backed the new curbs on unions enacted in the post-war years’ (Bell, 1954:250-1). Bell’s judgment is supported by Jack Barbash, who observed that ‘the General Motors strike, like most of the other important strikes in 1946-7 upsurge were fought not on the picket line… but in Washington and in the press, and over the radio (Barbash, 1948:198). The outcome was, while unions won the strikes, business won the public relations battle with Taft-Hartley Act as its prize. Apart from years affected by the Korean War, the American labor movement was never again able to increase the (low) proportion of the work force it had organized. Thirty years later, in the face of a renewed propaganda and public relations onslaught by business in the 1970’s, organized labor in the US went into a steep and possibly terminal decline. It will be therefore be worthwhile to look more closely at the public relations aspects of 1945-46 strikes.

…

(изв. MANAGING PUBLIC OPINION: The Corporate Offensive – Part I; Alex Carey, University of New South Wales)

Алфред Базала: ПОВЕСТ НА ФИЛОЗОФИЈАТА

Книга шеста

ПОНОВИ СИСТЕМИ

2. Идеализмот во Франција

АЛФРЕД ФУИЈЕ (1838-1912)

Мисао о развоју, која је у Спенсера била главна ос позитивистичкога сустава, постала је у Француској подлогом једној метафизичкој метафизици. Први заступник тога правца и уједно главни поборник еволуционизма у Француској био је Дуранд ду Грос (1826-1900), али до веће важности дошао је тај правац тек по Алфреду Фуијеу.

Фуије био је неко вријеме професором у Бордоу, а касније у Паризу; умро је недавно у Ментони. Наука се његова може означити као идеалистички еволуционизам. Хисторијски је важно да се Фуије најпре бавио Платоном, па је касније осјећао потребу да науку његову о идејама споји с науком о развоју у једној филозофији идејних сила (Idees-forces). Основни карактер Фуијеова мишљења је по том помирљивост, као и Кузанов; а ипак се ова двојица знатно разликују начином како изравњавају опреке. Кузан наиме, да измири опречне назоре, одбија оштрице њихове, Фуије пак посредним карикама, умањује раздаљеност њихову. Ономе се чини да их мора умјерити, овај пак држи да их мора збилижити, утрти пут од једнога краја ка другоме. Средство за то му је принцип развоја, а основна претпоставка – да су идеје Душа гибања, прави фактори свега збивања.

Фуије се тужи на механички еволуционизам што у развоју види само дјеловавње механичких фактора, а душевне посве занемарује. Чувства мисли, тежње овоме су понајвише само нузгредни резултати, појаве поврх радних сила у тијеку догађаја (phenomenes surajoutes), или другим ријечима стања свијести и идеје су напросто рефелекси, одрази реалних процеса. Према томе би свијест била само знање о гибању, али не би била сарадник у свјетском збивању. То се мишљење не свиђа Фуијеу, те против дуалистичког растављања „материјалног аутомата“ и „душевне стране“, као ока што посматра онај аутомат, поставља свој монистички или точније психомонистички назор, да у свему дјелују унутрашње силе. Зову се идејне силе. Израз идеје не смије се узети само са његове интелектуалне стране, него се мора замишљати тако да под собом обухвати и чувство и вољу. Онда тај израз не значи само мисао (рефлексну идеју) о сили, него значи саму унутрашњост силе, њезину душу; значи да сила дјелује по том што већ од почетка носи у себи смјер свога развоја и слику своје будућности. Већ у почетку развоја садржан је коначни облик идејно, а развој је остварење идејног нацрта. Тако завиркујемо у радионицу природе и упознајемо како она постизава да се у појавама очитује и развија, упознајемо силу с њене извањске стране како дјелује. Овај се монизам још заоштрује у воунтаристичком правцу: душа силе редуцира се на тежење, те све гибање постаје спољашност једнога вољнога процеса, који сачињава унутрашњост и уједно суштину зазбиљности.

Подлогом је томе назору волунтаристичка психологија, да се сви психички процеси даду свести на тежење. Једна апстрактна идеја не би никада могла ништа произвести, али идеја која је жива мисао, која је чувство и воља, та има извјесну енергију. Идеје су силе, јер су вољни смјерови. Тако налазиму у нашој свијести кључ да разумијемо дјеловање природних сила, ако их наиме схватимо као идејне силе. То је одлучно за наше схваћање свијета. Ми смо навикли да, полазећи од човјека, ниже у царство природе, тумачимо промјене и гибања по узору наше свијести, док не дођемо до неке границе – понајвише већ на почетку биљног свијета – гдје сустајемо. Ту онда повлачимо црту између свијета који осјећа и тежи и свијета који је без тога. Не ћемо ли да растављамо природу у два одијељена подручја, хоћемо ли монистички назор о свијету – дуализам је ионако само провизорно провизорно и неодрживо стајалиште – онда не преостаје друго него да и збивање физичкога свијета схватимо као један тежењу сродни, макар и рудиментарнији процес, и да већ првој твари припишемо сјеме осјећања и тежења. Даљна посљедица тога мишљења јест да се и развој мора свести на психичке, а не само на механичке факторе, као што је то учинио Спенсер. Основна је погрјешка механичке теорије у том што поставља као темељни закон збивања нешто што је само посљедак извјесних темељних закона. Цвијет не постоји зато што има извјесни број чашкиних листића, него има тај број листића што су продуктивни елементи попримили овај облик и  правилни цртеж. Спенсер држи посљедак принципом, резултат многих крижања многих закона основним законом, слично као кад би тко држао да су цртежи тканине, без нити, без лађице, и ткалца створиле тканину. Механички закони којих скупни резултат је развој, сами су већ посљедак, а нијесу прави пра-закони природе, они су већ компликовани и извањски резултати основних закона. Механизам је само израз властите дјелатности ствари, посљедак њихових унутрашњих својстава и међусобних одношаја. Укратко, механизам није узрок, него учин, није демијург, него облик насталога свијета. Механичка еволуција претпоставља унутрашњу еволуцију, а ова претпоставља још првотнији закон. По нашем мишљењу, вели Фуије, развијају се бића јер по бивству својем дјелују и трпе на извјестан начин, јер имаду извјесне елементарне тежње и осјећаје. Реални процес, поводом којега тијело пада, сасвим је различан од онога што зовемо природним законом. Природа не позна тога закона, је је то само мисаони облик и симбол. Метафитички узевши, може тијело пасти само због извјесне активности или пасивности, због извјесних унутрашњих енергија. Те си енергије или никако не можемо предочити, па ни механички, или пак их морамо предочити аналогно с нашим дјеловањем и осјећањем. Треба дакле пазити да развој није никакав закон, који иде прије појава, који их попут какова кодекса управља, него је развој облик или знак некога процеса тежења, који чини унутрашњи битак нашега „Ја“, а вјеројатно и унутарњи битак ствари уопће. Свијет се даде јединствено схватити као продукт дјелатности психичких фактора, јер су то једине силе. Механика и не позна силе, него само гибања и математичке одношаје њихова реда.

За еволуционизам идејних сила нијесу механички процес и тежња двије различите зазбиљности, које су једна према другој равнодушне; нијесу ни двије стране, од којих би једна, наиме психичка, била епифеномен и рефлекс феномена, него је једна те иста зазбиљност која се развија и која се разликује само начином схваћања. Основни закон те двојаке спознаје јест да субјект, како је организиран, не може никада своје властито бивство и своје властите радње схватити истодобно као дјелове извањскога искуства и као развој унутрашњег живота. Вољни процес је непосредни приказ оне исте дјелатности која би се извањскоме посматрачу појавила као мождански процес. Са становишта пра-реалности може се с правом рећи да нужда механичкога закона има исту објективну зазбиљност која има нужда што је садржана у одношају средства к сврси. Овај се одношај се неможе додуше употријебити за знанствено тумачење природнога механизма, али на подручју свијеснога тежења или хтијења има ова именантна сврховитост своје мјесто, које је баш тако осигурано као механичкој нужди у царству природе. Стално је да Ја одмичем руку од ватре, јер ми ватра узрокује бол и јер не ћу да трпим. Никакво механичко тумачење не може ослабити истинитост, паче већу истинитост ове сврховитости. С метафизичкога гледишта, мора дакле и иманентна сврховитост имати своју објективну реалност, и то у пра-јединству, које успркос разликости наших искустава, представља заједничкога носиоца тварних и психичких појава. У почетку већ није било све само механичко, паче ни битак изван нас, јер је у природи настало биће, наиме Ми, које осјећа, хоће, мисли, тражи угоду и угиба се у неугоди, и које држи вољу к добру, к срећи исто тако разумном као механички спој једнога гибања с другим.

Ако је томе тако, онда филозоф не смије попут физиолога, држати човјека стројем, који би могао исто тако функционирати са свијешћу, као и без ње. За њега није одношај физичности и психичности површан, него усрдан. У великоме свјетском кућанству није ништа епифеноменално. Сјена што прати кораке путникове, једнако је битни дио козмоса као и путник, а свијест његова је исто тако саставни дио. Зашто да се дакле омаљује свијест, идеја, чувство, воља, ти тобожњи рефлекси? Закони рефлектиранога свијетла једнако су објективни и битни као закони директнога, закони интелигенције као и закони аутоматизма. Еволуционизам идејних сила уклања се једнако „бруталноме“ механизму што га хоће извести из чисто математичких догађаја (материјалистичка фикција), као и његовој опреци (идеалистичкој фикцији), која би радо разложити свијет у низ мисли, чувства и хотња. Посљедња јер утолико логичнија, што извањски свијет постоји за нас само као ред предоџба по њему изазваних. Погрјешно је дакле полазити од потпуног механизма. Оправданије ће се механички процес схватити као умањена и растресена првотна осјетљивост, као све више механизирана организација дјеловања некога мутна тежења. Не учини ли се то, већ се за исходиште узму само неживе мале „мртвачке главице“, звани атоми, онда се може само једним салто мортале доћи до живота и до свијести.

Важни су посљедци овога мишљења и на етичком подручју. Еволуционизам који признаје идеје и чувства као развојне факторе, уноси у детерминизам елеменат реакције против њега: наиме утјецај идеја. Уистину одговара идеја не само ономе што је било, а није више, него и ономе што није, али ће бити. Но воља постоји у детерминацији дјеловања идејом нечега, што ће по нама постати, што ће по нашој свијесној дјелатности, по идеји и жељи – бити. Идеја дјелатности постаје нуждан елеменат свега хтијења. Криво стога закључује „лијени ум“ када умује – која корист од идеје о ономе што се збива или ће постати, кад је унапријед одређено што ће постати? Идеја, одговарамо ми, модифицират ће оно што се збива, а идеји одговарајуће можданске кретње, утјецат ће на њ физички. А, будући да не познајемо будућност, то ће наша идеја о ономе што може бити по нама, а особито сама идеја о ономе што треба да буде, бити сама један фактор будућности.

С тим долази питање о слободи воље у ново свијетло. Два су главна рјешења тога питања у филозофији позната: индетерминизам и детерминизам. Први тврди слободу воље, али будући да по његовој психологији идеје немају моћи да дјелују, био је присиљен узети једну засебну силу која долази у помоћ мишљењу и ћућењу. То је тзв. Liberum Arbitrum. Детерминизму су мотиви сами једнако немоћни, само се овдје дјеловање приписује можданскоме аутомату: мождани управљују и владају, а мишљење је само краљевски повјесничар. У обадва смијера могао би се мотив успоредити с манометром, који мјери тлак паре, али га не може модифицирати нити може на њ реагирати. Догматички спиритуалисти приписују све слободној вољи, догматички материјалисти све твари; на обадвије стране остају идеје контемплативне, без дјеловања. Разлика је само у том што у механизму потеже иза застора нити људске марионете једно тварно „Ја“, а код слободне воље једно духовно;  у оба случаја је идеја само позоришно свијетло. Ми – вели Фуије – признајемо дјелатност онога што је за „Ја“ несвијесно, и мотиве па и нагонске потицаје, што су се можданима скупили, али ми вјерујемо и у реакцији свијеснога, која код умних бића и у најозбиљнијим часовима ћудореднога живота знаде све остало надвладати. Ако је мисао манометар, онда је такав манометар који умије тлак строја модифицирати, те предоџбом о управљању – сам га управљати. Мисао се не ограничује на констатирање једне о њој неовисне ситуације, него и сама постаје фактор у конституисању њезину. Међу мислима ипак има једна која је још битнији, али иначе више занемарени фактор: Мисао о могућој вољи.

...

(изд. Матица Хрватска – Загреб, 1912)

Сер ФИЛИП СИДНЕЈ: Астрофел и Стела

Книга I

IV

‘Vertue, thou thy selfe shalt be in loue.’

VERTUE, alas, now let me take some rest;

Thou set’st a bate betweene my will and wit;

If vaine Loue haue my simple soule opprest,

Leaue what thou likest not, deale not thou with it.

Thy scepter use in some olde Catoe’s brest,

Churches or Schooles are for thy seat more fit;

I do confesse – pardon a fault confest –

My mouth too tender is for thy hard bit.

But if that needs thou wilt usurping be

The little reason that is left in me,

And still th’ effect of thy perwasions prooue,

I sweare, my heart such one shal shew to thee,

That shrines in flesh so true a deitie,

That, Vertue, thou thy selfe shalt be in loue.

12.

‘Cupid.’

CUPID, because thou shin’st in Stella’s eyes –

That from her locks thy day-nets none scapes

free -

That those lips sweld so full of thee they be –

That her sweet breath makes oft thy flames to rise –

That in her breast thy pap well sugred lies –

That her grace gracious makes thy wrong – that she,

What words soere shee speake, perswades for thee –

That her cleere voice lifts thy fame to the skies, -

Thou countes Stella thine, like those whose powers

Hauing got up a breach by fighting well,

Crie ‘Victorie, this faire day all is ours!’

O no; her heart is such citadell,

So fortified with wit, stor’d with disdaine,

That to win it is all the skill and paine.

20.

‘My death’s wound.’

FLY, fly, my friends; I haue my death’s wound, fly;

See there that boy, that murthring boy, I say,

Who, like a theefe hid in darke bush doth ly,

Till bloudy bullet get him wrongfull prey.

So, tyran he, no fitter place could spie,

Nor so faire leuell in so secret stay,

As that sweet which vailes the heav’nly eye;

There himselfe with his shot he close doth lay.

Poore passenger, passé now thereby I did,

And staid, pleas’d with the prospect of the place,

While that black hue from me the bad guest hid:

But straight I saw motions of lightning grace;

And then descried the glistrings of his dart:

But ere I could flie thence, it pirec’d my heart.

(изд. CHATTO AND WINDUS, Piccadilly – 1877; London)