Дуа Липа: ИДГАФ

You call me all friendly
Tellin' me how much you miss me
That's funny, I guess you've heard my songs
Well, I'm too busy for your business
Go find a girl who wants to listen
'Cause if you think I was born yesterday
You have got me wrong

So I cut you off
I don't need your love
'Cause I already cried enough
I've been done
I've been movin' on since we said goodbye
I cut you off
I don't need your love, so you can try all you want
Your time is up, I'll tell you why

You say you're sorry
But it's too late now
So save it, get gone, shut up
'Cause if you think I care about you now
Well, boy, I don't give a fuck

I remember that weekend
When my best friend caught you creepin'
You blamed it all on the alcohol
So I made my decision
'Cause you made your bed, sleep in it
Play the victim and switch your position
I'm through, I'm done

So I cut you off
I don't need your love
'Cause I already cried enough
I've been done
I've been movin' on since we said goodbye
I cut you off
I don't need your love, so you can try all you want
Your time is up, I'll tell you why

You say you're sorry
But it's too late now
So save it, get gone, shut up
'Cause if you think I care about you now
Well, boy, I don't give a fuck

I see you tryna' get to me
I see you beggin' on your knees
Boy, I don't give a fuck
So stop tryna' get to me
Tch, get up off your knees
'Cause, boy, I don't give a fuck
About you

No, I don't give a damn
You keep reminiscin' on when you were my man
But I'm over you
Now you're all in the past
You talk all that sweet talk, but I ain't comin' back
Cut you off
I don't need your love
So you can try all you want
Your time is up, I'll tell you why
(I'll tell you why)

You say you're sorry
But it's too late now
So save it, get gone, shut up
(Too late now)
'Cause if you think I care about you now
Well, boy, I don't give a fuck
(Boy, I don't give a fuck)

I see you tryna' get to me
I see you beggin' on your knees
Boy, I don't give a fuck
So stop tryna' get to me (Get to me)
Tch, get up off your knees
'Cause, boy, I don't give a fuck.

ДЕЈВИД ХЈУМ: Есеј за подемот и напредокот на науките и уметностите

...Бидејќи природата му дала на мажот надмоќ над жената со тоа што го обдарила со поголема снага како во умот, така и во телото, негова задача е да ја ублажи таа надмоќ колку што е можно повеќе со благородноста на своето однесување и со претходно подготвена почит и угодување на сите нејзини желби и мисли. Варварските народи ја покажуваат својата надмоќ со тоа што ги принудуваат своите сопруги на најбедно ропство: со тоа што ги заробуваат, ги тепаат, ги продаваат и убиваат. Но машкиот пол, кога е меѓу културен народ, го покажува својот авторитет на поплеменит, иако не и на поочигледен начин; со пристојност, со почит, со угодување, со еден збор, со галантност. Во добро друштво, не треба да прашате кој е господар на гозбата. Човекот кој седи на најнеугледното место и што секогаш е подготвен да им помогне на сите, со сигурност е таа личност. Мора или да ги осудиме сите примери на таква благородност како шашави и неприродни или да ги прифатиме гестовите на галантност меѓу нив. Древните Москвичи ги венчавале своите невести со камшик наместо со прстен. Истите луѓе во своите куќи секогаш имале предност пред гостите, дури и пред странските претставници. Овие два примера за нивната великодушност и учтивост се многу слични.

Галантност не е помалку сообразна со мудроста и прудентноста отколку со натуралноста и женерозноста; и кога е правилно приспособена, придонесува повеќе од кој било друг изум за доколицата и развојот на младите од обата секса. Кај сите видови животни природата го создала најслаткото и најубавото уживање среде љубовта меѓу половите. Но, самата сатисфакција на телесниот апетит не е доволно за да се задоволи умот; дури и кај дивите ѕверови гледаме дека нивната игра и додворување, како и другите изрази на симпатија, го сочинуваат најголем дел од слободното време. Кај рационалните суштества мора да прифатиме дека умот претставува значителен дел од разонодата. Ако на гозбата и’ го одземеме сиот украс на разумот, разговорот, емпатијата, пријателството и веселењето, според судот на вистинската елеганција и наслада, тоа што ќе преостане, скоро и да нема да биде вредно за прифаќање.

Каде поарно ќе се научат манирите, ако не во друшто на доблесни жени, каде што заемните стремежи некому да му се угоди дискретно го изоструваат умот, каде што примерот на женската нежност и скромност мора да се представи пред нејзините обожуватели и каде што деликатноста на тој род ги тера сите да внимаваат за да не нанесат навреда преку нарушување на пристојноста?

Античките народи сметале дека понежниот пол, според својата природа, целосно припаѓа на сферата на домот; жените не биле ниту сметани за дел од пристојниот свет или дел од високкото друштво. Ова можеби е вистинскиот разлог  чуму античките народи не ни оставиле ниту еден извонреден пример на угладеност и галантност (иако може да ги исклучиме „Гозбата“ на Ксенофон и „Дијалозите“ на Лукијан) и покрај тоа што голем број од нивните најзначајни дела се речиси ненадминливи. Хорациј ги осудува грубите задевања и ладните шеги на Плаут; но иако е наједноставен, најпријатен и најмудар писател на светот, дали неговиот талент за подбивање е впечатлив и префинет? Во таа смисла, она што рафинираните уметности го имаат стекнато преку галантноста на дворот, каде што истата сефте се појавила, претставува значителен напредок...

Јордан Хаџи-Константинов Џинот: БОГ

Аз оживуејќи, и живим като се услаждавам гледаја Народ-от Наш Пресладкиј и ради това не ме остава Негова-та доброта да будем лукав. И ако ме пита нјекои, школски человјек си или си Болгарин? Аз полно отвјетан: Болгарин сам. Че не е честно на мое-то Славјано – Болгарство да творам зло и лукавство, прави Болгарин нелажи, незавидуе, неденгубуе, нелицемјерствуе, неблудуе, за печена кокошка вјара-та не размјенуе. Болгарин е производан, от Бога Болг-а ра река – Богата Рјека или Ри, а прилагателно неправилно степено: Болиј Болшиј вишиј величајшиј. Поистинје нема по величество от Болгарин, Болгарин чрезмјерно ради, оре, сје, торгуе, воинствуе, вјерност има, гостољубие, страх Божиј, почитание своего царја, и всичко колко-то што е узаконено Богу и царју.

Ради това аз сам Болгарин, и мое-то благородно Болгарство не мја допушта да не бидам добар, за това да имам вјара и надежда и љубов, и человјечество, и учителство, сос кое-то туне дјелим роду моему, и кој иска безлицепријатие, и безприсастие учител, ето кои-то сам во пламени речение, распален сам подобно Етна и Хекли, и вулкан Дијамантов вјенец ми кова. Нек служам роду моему ако е и за крива бога! Не е честно мене болгарину да отчајавам, и да вракјам зло за зло. Болгарин прави и вјерни и благородни човјек, Болгарин е љубител на всјакое добро, Болгарин е срамота да се отричава от свој-ат род и јазик, тој Болгарин кои-то родо свој си хули имја-то му е ни ден ни ношт. Аз сам Болгарин плачем за наши-те изгубени Болгаре кои-то сја во долнија Мужија (Мисија) за това должни сме да се жертвуваме за бракјата наши пресладкиј Болгари!

Много ревностниј Јордан Х. Константинов Болгарскиј чинов

(ЦАРИГРАДСКИЈ ВЈЕСТНИК, јулиј 1851, година А, число 44)

Евзебиј Памфилиј: ЕКЛЕЗИЈАСТИЧКА ИСТОРИЈА

СОДРЖИНА

Книга I

Глава 1. - Предмет на делото.

Гл. 2 - Сумарен поглед на пред-егзистенцијата и божественоста на нашиот Лорд и Спасител Исус Христос; причини зошто Евангелието не било прокламирано порано.

Гл. 3 – Името Исус, исто како и Христ, беа познати и чествувани од древни времиња, од страна на инспирирани пророци.

Гл. 4 – Религијата објавена од Христос среде сите народи не беше ниту неочекувана, ниту страна.

Гл. 5 – Времето кога нашиот Спасител се појави помеѓу луѓето.

Гл. 6 – Според проштвото, во добата на нашиот Господар, се прекина власта врз еврејската нација по пат на регуларна сукцесија на владетелите; и Херод беше првиот туѓинец меѓу нив.

Гл. 7 – Околу дискрепанцата која се смета дека постои во Евангелијата што се однесува на генеалогијата на Христоса.

Гл. 8 – Херодовата свирепост кон децата и неговиот јаден крај.

Гл. 9 – Околу времето на Пилат.

Гл. 10 – Високите свештеници на Евреите под кои Христос ја разгласуваше својата доктрина.

Гл. 11 – Сведоштва кои се однесуваат на Јован Крстител и Христос.

Гл. 12 – Околу учениците на нашиот Лорд.

Гл. 13 – Наратив што се однесува на принцот на Едеса.

Книга II

Гл. 1 – Курсот што го следеле апостолите по Вознесението Христово.

Гл. 2 – Како бил засегнат Тибериј откако бил информиран од Пилат за случајот на Христос.

Гл. 3 – Како христијанската религија се ширела низ сиот свет.

Гл. 4 – Кајус (Калигула) по смртта на Тибериј, го назначува Агрипа за крал на Евреите, откако го казнува Пилат со вечен егзил.

Гл. 5 – Филон е пратен како амбасадор при Кајус, заради застапништво на Евреите.

Гл. 6 – Кои изводи ги преокупирале Евреите, по нивната презумпција против Христос.

Гл. 7 – Како Пилат се деструирал себеси.

Гл. 8 – Гладот што се случил за време на владеењето на Клаудиј.

Гл. 9 – Мачеништвото на апостолот Јаков.

Гл. 10 – Херод Агрипа, прогонителот на апостолите, наврапито го искусува судот божји.

Гл. 11 – Се занимава со варалицата Теудас и неговите следбеници.

Гл. 12 – Хелена, кралицата на Озрохенијанците.

Гл. 13 – Симон Магот.

Гл. 14 – Проповедта на Петар во град Рим.

Гл. 15 – Евангелието по Марко.

Гл. 16 – Марко прв им го прокламирал христијанството на жителите на Египет.

Гл. 17 – Извештајот на Филон за аскетите во Египет.

Гл. 18 – Книгите на Филон што успеале да стасаат до нас.

Гл. 19 – Несреќите што ги осетиле Евреите од Ерусалим на празникот Пасха.

Гл. 20 – Делата сторени во Јерусалим за време на Нерон.

Гл. 21 – Египќани спомнати во актите на апостолите.

Гл. 22 – Павле, кој бил испратен од Јудеа в римски затвор, откако ја дал својата одбрана, бидува разрешен од сите обвиненија.

Гл. 23 – Мачеништвото на Јаков, нарекуван брат Господов.

Гл. 24 – Ананиј е назначен за прв епископ на Александрија, после Марко.

Гл. 25 – Репресалиите под Нерон, во кои Петар и Павле, за својата религиозна кауза, беа почестени со мачеништво во Рим.

Гл. 26 – Евреите беа зафатени со безброј зла, и конечно започнаа војна со римјаните.

Книга III

Гл. 1 – Делови во светот кајшто Христ бил проповедан од страна на апостолите.

Гл. 2 – Првиот кој претседаваше со црквата во Рим.

Гл. 3 – Епистолите на апостолите.

Гл. 4 – Првата сукцесија на апостолите.

Гл. 5 – Последната опсада на Евреите над Христос.

Гл. 6 – Гладта што ги налегна Евреите.

Гл. 7 – Предвидувањата на Христ.

Гл. 8 – Знаците што ја навестуваа војната.

Гл. 9 – Јосиф и делата што ги остави.

Гл. 10 – Начинот на којшто Јосиф ги споменува Светите списи.

Гл. 11 – Симеон ја владеел црквата во Ерусалим после Јаков.

Гл. 12 – Веспазијан наредува наследниците на Давид да бидат барани.

Гл. 13 – Аненклет, вториот бискуп на Рим.

Гл. 14 – Авил, вториот епископ на Александрија.

Гл. 15 – Клемент, третиот бискуп на Рим.

Гл. 16 – Епистолата на Клемент.

Гл. 17 – Прогонувањето на христијаните за време на Домитијан.

Гл. 18 – За апостолот Јован и Откровението.

Гл. 19 – Домитијан наредува потомството на Давид да биле искасапено.

Гл. 20 - За роднините на нашиот Лорд.

Гл. 21 – Цердон, третиот епископ на Александрија.

Гл. 22 – Игнат, вториот епископ на Антиохија.

Гл. 23. – Наратив за Јован апостолот.

Гл. 24 – Поредокот на евангелијата.

Гл. 25. – Светите списи признаени за генуини, и оние кои тоа не се.

Гл. 26. – Менандер измамникот.

Гл. 27 – Еретиката на Ебионитите.

Гл. 28 – Ересиархот Церинтус.

Гл. 29 – Николај и неговите следбеници.

Гл. 30 – Апостоли кои живееја во брак.

Гл. 31 – Смртта на Јован и Филип.

Гл. 32 – Мачеништвото на Симеон, епископот на Ерусалим.

Гл. 33 – Трајан забранува христијаните да бидат тражени.

Гл. 34 – Еуарестус, четвртиот бискуп на црквата во Рим.

Гл. 35 – Јустин, третиот епископ на Ерусалим.

Гл. 36. – Епистолите на Игнат.

Гл. 37 – Проповедувачки евенгелисти кои се’ уште беа живи тогаш.

Гл. 38 – Епистолата на Клемент и тие кои му се лажно припишани.

Гл. 39 – Написите на Папијас.

Кига IV

Гл. 1 – Бискупите на Рим и Александрија за време на владеењето на Трајан.

Гл. 2 – Несреќите над Евреите во тоа време.

Гл. 3 – Авторите кои пишуваа во одбрана на верата за време на владењето на Хадријан.

Гл. 4 – Епископите на Александија и Рим под овој император.

Гл. 5 – Владиците во Ерусалим од добата на нашиот Спасител до денешните времиња.

Гл. 6 – Последната опсада на Евреите под Хадријан.

Гл. 7 – Оние кои се сметаа за лидери со лажни доктрини во тоа време.

Гл. 8 – Еклезијастички писатели кои тогаш цветаа.

Гл. 9 – Епистолата на Хадријан со која се забранува христијаните да бидат казнувани без судење.

Гл. 10 – Бискупите од Рим и Александрија за време на владичеството на Антонин.

Гл. 11 – Еретичарите од тоа доба.

Гл. 12 – Апологијата на Јустин, адресирана на Антониј.

Гл. 13 – Епистолата на Антонин до асамблејата во Азија, во однос на нашата религија.

Гл. 14 – Околностите поврзани со Поликарп, апостолскиот човек.

Гл. 15 – Мачеништвото на Поликарп и другите во Смирна.

Гл. 16 – Како Јустин филозофот истрпи мачења, не отстапувајќи од доктрините на Христос.

Гл. 17 – Мачениците спомнати од Јустин во неговите книги.

Гл. 18 – Книгите на Јустин кои имаат стасано до нас.

Гл. 19 – Оние кои претседавале со црквите за време на Верус.

Гл. 20 – Епископите на Антиохија.

Гл. 21 – Црковните пишувачи кои цветаа во тоа време.

Гл. 22 – За Хегесипус и тие што тој ги спомна.

Гл. 23 – За Дионис, владиката на Коринт и неговите посланија.

Гл. 24. – За Теофил, епископот на Антиохија.

Гл. 25 – За Филип и Модест.

Гл. 26 – За Мелито и околностите што ги спомнал.

Гл. 27 – За Аполинер, епископот на Хиерополис.

Гл. 28 – За Мусанус и неговите трудови.

Гл. 29 – Еретиката на Татијан.

Гл. 30 – За Бардесанес и делата од неговиот опстој.

Книга V

Гл. 1 – За бројката и страдањата на оние што патеа за верата во Галија.

Гл. 2 – Оние кои отпаднаа, љубезно обновени од побожните маченици.

Гл. 3 – Визијата што насоне му се појави на маченикот Атал.

Гл. 4 – Мачениците пофалени во посланијата на Иринеј.

Гл. 5 – Бог испрати дожд од небесата за царот Марко Аврелиј, после молебен на нашите собраќа.

Гл. 6 – Каталог на бискупите на Рим.

Гл. 7 – Чуда изведуваа во тие времиња нашите верници.

Гл. 8 – Изјавата на Иринеј за Светите списи.

Гл. 9 – Владиците за време на Комод.

Гл. 10 – За Пантен филозофот.

Гл. 11 – Климент Александриски.

Гл. 12 – Епископите на Ерусалим.

Гл. 13 – За Родон, и раздорот предизвикан од Маркион, што самиот тој го прибележи.

Гл. 14 – Фалшивите пророци на Фригијците.

Гл. 15 – За шизмата на Бластус во Рим.

Гл. 16 – Аферата Монтанус и неговите лажни пророштва.

Гл. 17 – За Милтијад и неговите трудови.

Гл. 18 – Аполониј исто го отфрла Фригискиот ерес и тие што ги спомнува.

Гл. 19 – Мислењето на Серапион што се однесува на Фригијците.

Гл. 20 – Пишувањата на Иринеј против шизматиците од Рим.

Гл. 21 – Мачеништвото на Аполониус во Рим.

Гл. 22 – Бискупите што цветаа во тоа време.

Гл. 23 – Прашањето на Пасхата што тогаш се агитираше.

Гл. 24 – Раздорот на црквите во Азија.

Гл. 25 – Сите се согласуваат околу едно мнение во однос на Пасха.

Гл. 26 – Елегантните дела на Иринеј што доспеале до нас.

Гл. 27 – Делата на други автори што цветаа во тоа доба.

Гл. 28 – Почетоците на оние што ја следеа ереста на Артемон. Нивниот карактер и поведение; и нивниот обид да ги корумпираат Скрипторите.

Книга VI

Гл. 1 – Прогонувањето под Север

Гл. 2 – Учењето на Ориген, од негова најрана возраст.

Гл. 3 – Кога бил мошне млад, тој го проповедал Евангелието.

Гл. 4 – Бројот на неговите катехумени што претрпеле измачувања.

Гл. 5 – За Потемиена.

Гл. 6 – Климент Александриски.

Гл. 7 – Историскиот Јуда.

Гл. 8 – Резолутниот акт на Ориген.

Гл. 9 – Миракулите на Нарцис.

Гл. 10 – Епископите на Ерусалим.

Гл. 11 – За Александар.

Гл. 12 – Серапион и текстовите што нему му се припишуваат.

Гл. 13 – Делата на Клемент.

Гл. 14 – Изворите што Клемент ги спомнува.

Гл. 15 – За Херакле.

Гл. 16 – Великата студија што Ориген ја посветил на Светите списи.

Гл. 17 – Преведувачот Симах.

Гл. 18 – За Амброзиј.

Гл. 19 – Извештаи на други автори за Ориген.

Гл. 20 – Дела од тогашни автори што денес постојат.

Гл. 21 – Епископите споменати во тоа време.

Гл. 22 – Текстовите на Хиполит што доспеале до нас.

Гл. 23 – Оригеновиот вигор и неговото издигнување до владика.

Гл. 24 – Излагањето што го дал во Александрија.

Гл. 25 - Негово видување на заедничките списи.

Гл. 26 – Херакле го наследува епископатот во Александрија.

Гл. 27 – Како бискупите гледале на него.

Гл. 28 – Репресалиите под Максимин.

Гл. 29 – За Фабијан, кој бележито беше наименуван за римски бискуп, по пат на божествена комуникација.

Гл. 30 – Учениците на Ориген.

Гл. 31 – За Африканус.

Гл. 32 – Коментарите што Ориген ги напиша во Палестина.

Гл. 33 – Грешката на Берил.

Гл. 34 – За Филип Цезар.

Гл. 35 – Дионис го наследува Херакле в епископатот.

Гл. 36 – Други текстови напишани од Ориген.

Гл. 37 – Расколот кај Арабјаните.

Гл. 38 – Ересот на Хелцесаитите.

Гл. 39 – Прогонот на Дециус.

Гл. 40 – Што се случи со Дионис.

Гл. 41 – За тие што издржаа мачења во Александрија.

Гл. 42 – Други извештаи дадени од Дионис.

Гл. 43 – За Новатус, неговите навики и обичаи, ем за неговата ерес.

Гл. 44 – Дионисовиот извештај за Скрапион.

Гл. 45 – Посланието на Диониус до Новатус.

Гл. 46 – Други епистоли на Дионис.

Книга VII

Гл. 1 – Големите слабости на Дециус и Галус.

Гл. 2 – Римските бискупи во тоа доба.

Гл. 3 – Кипријан и бискупите поврзани со него, кои држеа до тоа дека луѓето што се откажале од ерес, треба повторно да бидат покрстени.

Гл. 4 – Посланицата што Дионис ја напишал за овој предмет.

Гл. 5 – Мир после прогонства.

Гл. 6 – Ерста на Себелиус.

Гл. 7 – Одвратната грешка на еретиците, божјата визија на Дионис и црковниот канон што му е доделен.

Гл. 8 – Хетеродоксијата на Новатус.

Гл. 9 – Небожјото покрстување на еретиците.

Гл. 10 – Валеријан и прогоните покренати од него.

Гл. 11 – Страданијата на Дионис и оние во Египет.

Гл. 12 – Мачениците од Цезареја и Палестина.

Гл. 13 – Мирот на Галиен.

Гл. 14 – Владиците кои цветаа во тоа време.

Гл. 15 – Мачеништвото на Марин од Цезареја.

Гл. 16 – Некои обавестувања во врска со Астириус.

Гл. 17 – Чудесата на нашиот Спасител во Панеа.

Гл. 18 – Статуата подигната од жената со хеморагија.

Гл. 19 – Епископското седиште на Јаков.

Гл. 20 – Посланијата на Дионис на фестивалите во кои тој ја канонизира Пасхата.

Гл. 21 – Настаните што се случија во Александрија.

Гл. 22 – Чумата што тогаш царуваше.

Гл. 23 – Владеењето на Галиен.

Гл. 24 – За Непос и неговата шизма.

Гл. 25 – Апокалипсата на Јован.

Гл. 26 – Епистолата на Дионис.

Гл. 27 – Павел од Самосата и ереста промовирана од него во Антиохија.

Гл. 28 – Различни владици кои тогаш се издиференцираа.

Гл. 29 – Павел одбиен од извесен Малхион; еден од презвитрите кои станал софист, бил свргнат.

Гл. 30 – Посланицата на Концилот против Павел.

Гл. 31 – Грешката на Манихејците, кои тогаш почнуваа.

Гл. 32 – За оние дистингвирани црковни автори на денешното време, кои преживеаја се’ до уништувањето на црквите.

Книга VIII

Гл. 1 – Собитијата кои им претходеа на прогоните во денешницата.

Гл. 2 – Демолирањето на црквите.

Гл. 3 – Природата на конфликтите на мачениците за време на прогонувањата.

Гл. 4 – Светлите маченици на Господ, кои го исполнија секое место со славноста на нивните имиња, и се стекна со разни круни на мачеништво поради нивната побожност.

Гл. 5 – Збиднувањата во Никомедија.

Гл. 6 – Тие кои беа во палатата.

Гл. 7 – Египќаните кои трпеа маки во Феникија.

Гл. 8 – Оние кои страдаа во Египет.

Гл. 9 – За оние во Теба.

Гл. 10 – За написите на Фитеас, кои даваат известување за мачениците во Александрија.

Гл. 11 – Случките во Фригија.

Гл. 12 – За многу други, ја мажи ја жени, кои се пропатија на разни начини.

Гл. 13 – За оние прелати кои ја потврдија вистинитост на религијата што ја исповедаат со сопствената крв.

Гл. 14 – Моралот на прогонителите.

Гл. 15 – Собитијата што им се случија на нашите браќа/сестри.

Гл. 16 – Промената на настаните на подобро.

Гл. 17 – Отповикувањето на императорите.

КНИГА НА МАЧЕНИЦИ

...

(The Ecclesiastical History of Eusebius Pamphilus, bishop of Cesarea in Palestine, Library of the Theological Seminary, Princeton – New Jersey, 1842)