Алџернон Чарлс Свинберн: ГРАДИНАТА НА ПРОЗЕРПИНА

 

LAUS VENERIS

 

Dali sneva il` se budi? Jer njen vrat

Izljubljen ceo, jos nosi i pecat ljubicasti

Iz kojeg krvca curi bolno, i otice;

Mek, i ozledjen nezno – sa svakom kapi krvi sve je divniji.

 

Iako usne moje stisnute sisu na tom mestu

Nigde nema znaka na njenom licu;

Oci su joj sasma mirne, bez sumnje

Duboki san vlada po celom njenom krvotoku.

 

Gle, to je ona sto bese naslada sveta;

Pradavna izbledela leta deo su carstva njenoga;

Razastrte staze izlozene njenom hodu

Behu prostirke dva doba, noci i dana.

 

Gle, ona izgledase tako onda kad su udovi njeni mamili

Sve one usne koje tuguju sada, Hrista celivajuci,

Poprskane krvlju sto kaplje iz Bozijih nogu,

Stopala i dlanova, po kojima su nase duse sudili.

 

Avaj, ti si vaistinu velicanstven i prav, Gospode.

Al` gle krasno ispletene kose njene!

Mi nadjosmo leka u tom dirljivom celovu;

Ali, pogledaj sada, Gospode; usne su njene carobnije.

 

Cestita li je; sta to samo nazao ona ucini tebi?

Ne, pravedni Hriste Gospode, pogledaj gore i vidi;

Zar i Mati tvoja nije imala usnu takvu – kao ovu?

Znaj kako je samo ona slatka meni.

 

Ovde u Horselu vazduh je vreo;

Covek se i s tim pomiri malo, Bogu je znano ;

Mirisna prasina, svetlost dnevna vazduh zari,

I srce moje gusi sve dotle dok nije jedva cujno.

 

Pogledaj, Venero moja, telo duse moje, kako leze

Pored dragane moje poput haljine njene,

Osecajuci ljubav moju u njenim udovima i kosi

I suzama sto izbise iz njenih ociju i prelise lice.

 

Srce moje drze njene drazesne otvorene ruke

Sto usnulo vise; odmah do njene glave tu je,

Krunisana zlacanim trnjem i odevena u putenost vatrenu,

Ljubav, bleda poput pene sto na solju izgizen zal nasrce –

 

Vrela poput zute pene slankastih nanosa

Sto se ljuljaju i dime – rasute suve grudice isparenja

Iz presahle zudjne zadihanih usta okeana izbijaju;

Ona je tu, kako kad je za razbojem tkala.

 

Potka zategnuta popreko; i svaka nit,

Koja plete splet, nosi suvih crvenih pega pecat;

Cunak se uvek lako provlaci, dok ona

Utkriva vlasi brojnih glava so padose u nemilost.

 

Ljubav nije radost niti zalost, kako se meni cini;

Ona sanja tkajuci, i tkaje snevajuci,

Sve dotle dok se kalem ne isprazni, i gle, vidim ja

Njeno tkanje, odmotalo se, izvija se i nestaje kao u pari.

 

...

 

(Svinbern: PROZERPIN VRT, GLAS Banja luka, 1987, помогнато од СИЗ за издавачка и библиотекарска дејност на СР БиХ)

Томас Хоџкин: ТЕОДОРИК ВЕЛИКИ

СОДРЖИНА

Поглавје I

Предците на Теодорик

Источните Готи Остроготи и Западните Готи Визиготи. -Народите што ја формираа Готичката Конфедерација. –Кралската фамилија на Амалите. –Готската инвазија во второто столетие. –Остроготот Херманрик. –Упадот на Хуните. –Поразот на Остроготите. –Поразот на Визиготите. –Визиготите во Византиската империја. –Битката кај Адријанополе. –Аларик во Рим.

 

Поглавје II

Моќта на Атила

Остроготите под ропството на Хуните. –Трите кралски браќа. –Атила, Крал на Хуните. –Атила ја унесреќува Источната Империја. –Атила удира врз Галија. –Битката кај Каталаунските полиња. –Инвазијата во Италија. –Деструкцијата на Аквилеја. –Смртта на Атила и пропаѓањето на неговото царство. –Населувањето на Остроготите во Панонија.

 

Поглавје III

Младоста на Теодорик

Упадот на Хуните. –Нивниот пораз од Валамир. –Раѓањето на Теодорик. –Војната со Источното Римско Царство. –Теодорик како заложник. –Описот на Константинопол. –Стопанството на Цариград и неговите монументи.

 

Поглавје IV

Преселбата на Југ

Борбите со Швабите, Сарматите, Скирите и Хуните. –Смртта на Валамир. –Тевдемир станува крал. –Теодорик го победува Бабај. –Тевтонскиот обичај на Комитите. –Остроготскиот фолклор. –Тевдемир врши инвазија во Источната Римска Империја. –Сместувањето на Остроготите во Македонија.

 

Поглавје V

Луња и Стрес

Смртта на Тевдомир и акцесијата на Теодорик. –Лав Касапинот. –Императорот Зенон. –Маршот на Теодорик против синот на Триариус. –Неговата инвазија во Македонија. –Поразот на неговата гарда. –Неговата спогодба со Императорот.

 

Поглавје VI

Италија под Одоакар

Состојбата во Италија. –Крај на Теодосиевата Линија. –Патрицијатот Рицимер. –Борбите со Вандалите. –Патрицијатот Орест го прави Син на Царот, наречен Августул. –Падот на Западното Римско Царство и издигнувањето на Одоакар. –Амбасадите во Константинопол.

 

Поглавје VII

Освојувањето на Италија

Одоакар врши инвазија на Далмација. –Одоакар спроведува успешна кампања против Ругијаните. –Теодорик прима од Зенон задолжение да го собори Одоакар. –Теодорик врши инвазија во Италија, отфрлајќи ги Гепидите, кои се обидуваат да го препречат неговото проаѓање. –Битките кај Исонзо и Верона. –Одоакар се засолнува во Равена. –Предавстото на Туфа. –Гундобад, кралот на Бургундите, се спушта во Италија да му опонира на Теодорик, додека Аларик Втори, кралот на Визиготите, му придоаѓа како сојузник. –Битката на реката Ада, и натамошни порази на Одоакар. –Предавањето на Равена. –Убиството на Одоакар.

 

Поглавје VIII

Социетатис Цивилитас

Трансформацијата на Теодориковиот карактер. –Сите негови титули. –Неговите амбасади при Зенон и Анастасиј. –Теодориковата грижа за повторна изградба на оштетените градови и поправка на аквадуктите. –Поттикнувањето на трговијата и занаетчиството. –Преродба на земјоделството. –Анегдотите на Теодорик.

 

Поглавје IX

Римските официози – Касиодор

Управувањето со Италија се’ уште се врши во согласност со римските преседани. –Конзулатот и Сенатот. –Касиодор, неговиот карактер и работење. –Неговата Историја на Готите. –Неговите писма и државна документација.

 

Поглавје X

Аријанската Лига

Политичкиот багаж на Аријанството кај Германските доселеници во Европа. –Вандалите, Швабите, Визиготите и Бургундите. –Зголемувањето на моќта на Кловис. –Неговото преобратување во Христијанство. –Војната на Кловис со Гундобад, кралот на Бургундите. –Судир и со Аларик Втори, кралот на Визиготите. –Крајот на монархијата во Тулуз. –Узурпацијата на Гезалик. –Теодорик управува со Шпанија како заштитник на неговиот внук Амалрик.

 

Поглавје XI

Анастасиј

Анастасиј, императорот на Византија. –Неговиот карактер. –Неговите несогласици со поданиците. –Теодорик и кралот на Гепидите. –Војната за Сремска Митровица и нејзините последици. –Упад на Италијанскиот брег. –Помирувањето меѓу дворовите на Равена и Константинопол. –Анастасиј му ја доделува титулата конзул на Кловис. –Кловис елиминира многу од неговите ривали. –Смртта на Кловис. –Смртта на Анастасиј.

 

Поглавје XII

Рим и Равена

Теодориковата посета на Рим. –Оспорениот избор на Папата. –Теодориковиот говор кај Златната Палма. –Монахот Фулгентиус. –„Дистрибуциите на леб“. –Трките на Стадионот. –Заговорот на Одоин. –Враќањето во Равена. –Свадбените фестивали на Амалберга. –Црковните мозаици. –Свети Аполинер Дентро. –Процесијата на девиците и мачениците. –Аријанското крштевање. –Таканаречената Палата на Теодорик. –Исчезнатите статуи.

 

Поглавје XIII

Боециј

Се облачи на хоризонтот. – Анксиозност околу сукцесијата. –Смртта на Евтарих, зетот на Теодорик. –Неговиот син Аталарих се прогласува за Теодориков наследник. –Папата и византискиот Император се помируваат. –Антиеврејски бунт во Рим. –Напнати односите помеѓу Теодорик и неговите католички поданици. –Лидерите на Римјанската партија. –Боециј и Симах. –Сломот на Аријанската лига. –Кипријан го обвинува Боециј за предавство. –Боециј бидува обвинет. –Неговото судење, проколнување и смрт. –„Утехата на Филозофијата“.

 

Поглавје XIV

Гробот на Теодорик

Делегација на Папата Јован во Константинопол. –Неговото заточение и смрт. –Егзекуцијата на Симах. –Опортуната смрт на Теодорик. –Варијабилноста на сториите за тој настан. –Теодориковиот мавзолеј. –Ултимативната судбина на неговите посмртни останки.

 

Поглавје XV

Амаласуента

Искачувањето на престолот на царот Јустинијан. –Неговото место во историјата. –Ликвидирањето на Вандалското кралство во Африка од страна на Велизар. –Битките кај Децимум и Трикамарон. –Триумфот на Велизар. –Падот на Бургундското кралство. –Смртта на Амалрик, кралот на Шпанија. –Проблемите на Амаласуента со нејзините поданици виза-ви образованието на нејзиниот син. –Тајните преговори со Јустинијан. –Смртта на Аталрик. –Теодахад е поставен како партнер на тронот. –Убиството на Амаласуиента. –Јустинијан објавува војна.

 

Поглавје XVI

Велизар

Јустинијан ја започнува големата Готска војна. –Далмација наново освоена за Византија. –Велизар се истоварува на Сицилија. –Опсадата на Палермо –Југот на Италија прегазен од Византијците. –Заземен и стратешкиот Неапол. –Теодахад соборен од престолот од страна на Готите. –Витигис избран за крал. Готите се евакуираат од Рим. –Велизар влегува во Вечниот Град. –Долга опсада на Рим од страна на Готите која завршува со неуспех. –Велизар маршира на север и ја освојува Равена.

 

Поглавје XVII

Тотила

Лошото владење на Италија од страна на Велизаровите офицери. –Готичката кауза оживува. –Акцесијата на Илдибад. –На Ерарик. –На Тотила. –Тотиловиот карактер и политика. –Неговиот победнички прогрес. –Велизар препратен назад во Италија за да му се спротивстави. –Опсадата и заземањето на Рим од страна на Готите. –Фортификацијата на градот растурена. –Велизар одново го окупира Вечниот град, а Тотила безуспешно го опсадува. –Генерален успех на понадмоќното Готско оружје. –Велизар за враќа во Цариград. –Неговите идни фортуни...

 

Поглавје XVIII

Нарсес

Тотила пак го ослободува Рим. –Климакс на супремацијата на Готското вооружување. –Нарсес, царевиот канцелар, назначен за командант на нова експедиција за ослободување на Италија од Германите. –Битката на Апенините. –Тотиловата отепувачка. –Крај на Готичката доминација во Италија.

 

Поглавје XIX

Сагата за Теодорик

Фамата за Теодорик опеана во сага која се занимава со неговото име. –Сагата за Вилкина. –Сторијата за Теодориковите предци. –Неговото момчештво. –Неговите придружници, Мастер Хилдебрант, Хеиме и Витиг. -Смртта на неговиот татко и неговото искачување на тронот. –Хербарт ја бара ќерката на Крал Артур, прво за Теодорик, а потоа за себе. –Херманрик, неговиот стрико, го напаѓа Теодорик, -Прелетувањето и засолнувањето во кампот на Атила. –Обид за враќање. –Синовите на Атила убиени во бој. –Трагедијата на Нибелунзите. –Теодорик се враќа во своето кралство. –Неговата мистерија завршува.

 

(THEODORIC THE GOTH – The Barbarian Champion of Civilization by Thomas Hodgkin; G. P. Putnam’s Sons 1906 New York – London)

ПАВЕЛ СУДОПЛАТОВ: Специјални шпионски операции

 The Memoirs of  an Unwanted Witness - A Soviet Spymaster

SPECIAL TASKS: PAVEL SUDOPLATOV

and Anatoli Sudoplatov

Foreword by Robert CONQUEST

Publish date 1994, Little, Brown

Ернест Хемингвеј: ЗА КОГО БИЕ КАМБАНАТА

 

Ниеден човек не е Остров, целина сама по себе; секој човек е дел на Континентот, дел од Планетата; ако Грутка земја ја однесе Морето, тоа е минус за Европа, како да е однесен некој Рт, како да е однесен Посед на твоите пријатели или твој Посед; смртта на било кој човек ме смалува мене, оти јас сум опфатен од Човештвото. И оттаму, никогаш не прашувај за кого бие камбаната, таа ѕвони за тебе.

Џон Дон

X

...

„Со оглед на тоа што бевме на крајот од редот, тука кај што шеталиштето врви до карпата покрај реката, тој го зеде шеширот в раце и го фрли со она движење со кое овчарите џиткаат камен под рака за да го потераат бикот кон стадото. Шеширот заплови далеку во просторот и гледавме како станува се’ помал летајќи доле кон реката со лакираната кожа што сјаеше на бистриот воздух. Погледнав назад кон плоштадот и сите прозорци, како и сите балкони, беа полни народ, а преку трговиштето се спростираше двоен ред луѓе, се’ до вратата на тнр. Ајунтамиенто. Толпата се гроздеше околу прозорите на таа зграда и се слушаше викотница на мнозина кои зборуваа, а тогаш чув извик и некој рече: -Еве го првиот доаѓа! И тоа беше дон Бенито Гарсија, претседателот на општината, и тој излезе гологлав, полека движејќи се од вратата доле низ тремот, ама ништо не се случи; одеше меѓу редовите на лица со мотки, но ништо не се деси. Одеше помеѓу тие колони од луѓе со дигната глава, со своето дебело лице, со поглед насочен нанапред, понекогаш за миг и в страна. И ништо не се случуваше.

„Од една тераса некој довикна: Que pasa, cobardes! Што ви е, кукавици? А дон Бенито се’уште одеше меѓу луѓето и ништо не се збидна. Потоа видов еден човек, четвртиот од мене прудолу, лицето му се грчеше, ги гризеше усните, а рацете на млатилото му беа бели. Видов како гледа накај дон Бенито и го посматра како доаѓа. Тогаш, токму кога дон Бентито беше пред човекот, тој ја крена мотката толку високо што го удри и својот сосед и силно го тупна дон Бенита во глава од страна; и дон Бенито го погледна, а човекот повторно удри и викна: -Еве ти, Каброн! И го мавна дон Бенита в лице, и овој ги дигна рацете кон фацата, а тие го удираа се’ додека не падна; и човекот кој прв го ѕвекна ги повика останатите да помогнат и го повлече дон Бенито за околувратникот на кошулата, а останатите го зграпчија за раце и, валкајќи гу го лицето во прашината на плоштадот, го влечеа по шеталиштето до работ на карпата, и потем го фрлија во реката. И човекот кој прв го тресна , клечеше покрај ивицата на стената гледајќи по него и говорејќи: -Каброн, Каброн! Ох Каброн! Тој му беше кмет на дон Бенито и никогаш арно не се сложуваа. Имаа и некоја расправија за парче земја покрај реката кое што дон Бенито го беше зел од него и му го дал на друг, па овој веќе долго време го мразеше. Тој човек повеќе не влезе во редот, ами седна на карпата и гледаше надоле, каде падна дон Бенито.

„После дон Бенито ниеден не сакаше да излезе. Немаше веќе ѓурултија на плоштадот, бидејќи сите чекаа да видат кој ќе биде следен. Тогаш еден пијаница се раздра: Que salga el toro! Нека искочи бикот!

„Тогаш некој во близина на прозорецот на Ајунтамиенто рикна: „Нејќат да се мрднат! Сите се молат!

Друг пијандура урликна: -Извлечете ги вонка. Ајде да ги измкнеме. Времето за молитва помина!

„Арно ама, никој не излезе, но тогаш видов како еден човек се појавува на врата.

„Тоа беше дон Федерико Гозалес, којшто имаше пилана и дуќан со намирници. И беше фашист од прв ранг. Беше висок и слаб, а косата ја чешлаше преку темето од една на друга страна за да ја покрие ќелавицата. Имаше на себе ноќна кошула која ја беше напикал в панталони. Беше бос, онака како што го земале од куќа и одеше пред Пабло, држејќи ги рацете на глава, а Пабло идеше зад него и го буткаше дон Федерико Гонзалеса со пушчаната цевка во грб, се дури дон Федерико не влезе во редовите. Меѓутоа, кога Пабло го остави и се сврте спрема вратите на Ајунтамиенто, дон Федерико не можеше натаму да оди, и застана, со поглед кон небото и со рацете пружени нагоре, како да сака да ги дофатат Небесата.

-Нема нозе па не може да оди, рече некој.

-Што е со тебе дон Федерико? Не можеш да одиш? Му довикна некој. Ама дон Федерико стоеше со рацете над глава и само усните му се мрдаа.

-Продолжи! повика Пабло од степениците. –Ајде!

„Дон Федерико стоеше и не можеше да се покрене. Некое пијаничиште го збодна отпозади со дршката на остенот и дон Федерико потскокна како што тоа го прави престрашен коњ, ама сепак остана на исто место, со рацете кренати и со поглед вперен в небето.

„Тогаш еден селанец кој седеше покрај мене рече: -Тоа е срамота. Јас немам ништо против него, но ваква глетка мора да се оконча! Така да тој отиде помеѓу редовите и се проби до местото на кое што стоеше Дон Федерико, велејќи: -Со ваше допуштање дон- по што снажно го зачука со палката по глава.

„Потоа дон Федерико ги спушти рацете и ги стави на темето, преку челото, и со наведната глава, покриена со дланките, низ чии прсти му ѕиркаа тенки, долги влакна, кои дотогаш ја прекиваа ќелавицата, протрча брзо низ топлиот зајак додека стаповите му паѓаа врз грбот и рамениците, се’ додека не падна. Батинашите од крајот на редот го дигнаа, го заљуљаа и на три-пола-четири-сат го фрлија преку карпата. Не ни отвори уста откако излезе надвор туркан со Пабловата пушка. Нему единствено му беше тешко да се движи напред. Му беше како да нема контрола врз своите нозе.

После дон Федерико, кога видов дека на крајот кај работ на стената се собрани најтврдите луѓе, појдов до аркадата на Ајунтамиенто, избуткав двајца пијаници и погледнав внатре низ пенџерето. Во големата соба на Ајунтмиенто сите клечеа во полукруг, се молеа, и свештеникот клечеше со нив, такуѓере молејќи се. Пабло и еден човек по име Кватро Дедос (Четири Прста), кондураџија кој во тоа време многу се дружеше со Пабло, и уште други двајца, стоеја сао пушките и Пабло му рече на свештеникот: -Кој иде сега? Кој е подготвен?

„Свештеникот не сакаше да му одговори на Пабло и се однесуваше како тој да не е тука, па видов дека Пабло станува мошне љут.

„Да одиме сите заедно“ – му рече Пабло на дон Рикардо Монталво, којшто беше земјоделец. Подигнувајќи ја главата, тој престана да се моли, за да почне да зборува.

Que va - рече Пабло. -По еден секој пат како кој е спремен!

„Тогаш одам јас“ рече дон Рикардо. „Никогаш нема да бидам поспремен.“ Додека говореше, попот го благословуваше, а го благословуваше и кога стана. не прекинувајќи ја молитвата, та го подигна Распетието за дон Рикардо да го бакне; дон Рикардо го целувна Крстот, му се сврти на Пабло и му рече: -Никогаш така подготвен како сега. Ти, Каброн си лош сој. Да одиме.

„Дон Рикардо беше малечко човече со бела коса и дебел врат, а на себе имаше кошула без крагна. Беше кривоног поради тоа што многу јаваше.

„Збогум“ им рече на сите останати што клечеа. –Немојте да бидете тажни. Да се умре не е ништо. Единствено лошо нешто е што ќе бидам отепан од раката на овој canalla. „Не ме допирај“ му рече тој на Пабло. –Не ме пипкај со таа твоја пушка!

(Ернест Хемингвеј: ЗА КИМ ЗВОНО ЗВОНИ; Матица Српска – Нови Сад, 1979 стр. 148-152)

 

Тор Хејердал: КОН-ТИКИ

ПРЕКУ ТИХИОТ ОКЕАН НА СПЛАВ

 

4

ACROSS THE PACIFIC

 

A Dramatic Start

 

We Are Towed Out to Sea

 

A Wind Springs Up – Fighting the Waves

 

Life in the Humboldt Current

 

Plane Fails to Find Us

 

Logs Absorb Water

 

Wood Against Ropes – Flying Fish for Meals

 

An Unusual Bedfellow

 

Snakefish Makes a Blunder – Eyes in the Sea

 

A Marine Ghost Story

 

We Meet the World’s Biggest Fish

 

A Sea Turtle Hunt

 

 

            Across the Pacific

THERE WAS A BUSTLE IN CALLAO HARBOR THE DAY the Kon-Tiki was to be towed to the sea. The minister of marine had ordered the naval tug Guardian Rios to tow us out of the bay and cast us off clear of the coastal traffic, out where in times gone by the Indians used to lie fishing from their rafts. The papers had published the news under both red and black headlines, and there was a crowd of people down on the quays from early in the morning of April 28.

We six who were to assemble on board all had little things to do in 11 hour, and, when I came down to the quay, only Herman was there keeping guard over the raft. I intentionally stopped the car long way off and walked the whole length of the mole to stretch my legs thoroughly for the last time for no one knew how long. I jumped on the board the raft, which looked an utter chaos of banana clusters, fruit baskets, and sacks which had been hurled on board at the very last moment and were to be stowed and made fast. In the middle of the heap Herman sat resignedly holding on to a cage with a green parrot in it, a farewell present from a friendly soul in Lima.

“Look after the parrot a minute,” said Herman. “I must go ashore and have a last glass of beer. The tug won’t be here for hours”.

He had hardly disappeared among the swarm on the quay when people began to point and wave. And around the point at full speed came the tug Guardian Rios. She dropped anchor on the farther side of a waving forest of masts which blocked the way in to the Kon-Tiki and sent in a large motorboat to tow us out between the sailing craft. She was packed full of seamen, officers, and movie photographers, and, while others rang out and cameras clicked, a stout towrope was made fast to the raft’s bow.

“Un momento,” I shouted in despair from where I sat with the parrot. “it’s too early; we must wait for the others – los expedicionarios,” I explained and pointed toward the city.

But nobody understood. The officers only smiled politely, and the knot at our bow was made fast in more than exemplary manner. I cast off the rope and flung it overboard with all manner of signs and gesticulations. The parrot utilized the opportunity afforded by all the confusion to stick its beak out of the cage and turn the knob of the door, and when I turned round it was strutting cheerfully about the bamboo deck. I tried to catch it, but it shrieked rudely in Spanish and fluttered away over the banana clusters. With one eye on the sailors who were trying to cast a rope over the bow I started a wild chase after the parrot. It fled shrieking into the bamboo cabin, where I got it into a corner and caught by one leg as it tried to flutter over me. When I came out again and stuffed my flapping trophy into its cage, the sailors on land had cast off the raft’s moorings, and we were dancing helplessly in and out with the backwash of the long swell that came rolling in over the mole. In despair I seized a paddle and vainly tried to parry a violent bump as the raft was flung against the wooden piles of the quay. Then the motorboat started, and with a jerk the Kon-Tiki began her long voyage.

My only companion was a Spanish-speaking parrot which sat sulkily in a cage. People on shore cheered and waved, and the swarthy movie photographers in the motorboat almost jumped into the sea in their eagerness to catch every detail of the expedition’s dramatic start from Peru. Despairing and alone I stood on the raft looking out for my companions , but none appeared. So we came out to the Guardian Rios, which was lying with steam up ready to lift anchor and start. I was up the rope ladder in a twinkling and made so much row on board that the start was postponed and a boat sent back to the quay. It was away good while, and then it came back full of pretty senoritas but without a single one of the Kon-Tiki missing men. This was all very well  but it did not solve my problems, and, while the raft swarmed with charming senoritas, the boat went back on a fresh search for los expedicionarios noruegos.

Meanwhile Erik and Bengt came sauntering down to the quay with their arms full of reading matters and odds and ends. They met the whole stream of people on its way home and were finally stopped at a police barrier by a kindly official who told them there was nothing more to see. Bengt told the officer, with an airy gesture of his cigar, that they had not come to see anything: they themselves were going with the craft.

“It’s no use,” the officer said indulgently. “The Kon-Tiki sailed an hour ago.”

“Impossible,” said Eric, producing a parcel. “Here’s the latern!”

“And there’s the navigator,” said Bengt, “I am the steward.”

They forced their way past, but the raft had gone. They trotted desperately to and fro along the mole where they met the rest of the party, who were also searching eagerly for the vanished raft. Then they caught sight of the boat coming in, and so we were all six finally united and the water was foaming round the raft as the Guardian Rios towed us out to sea.

It had been late in the afternoon when at last we started, and the Guardian Rios would not cast us off till we were clear of the coastal traffic next morning. Directly we were clear of the mole we met a bit of a head sea, and all the small boats which were accompanying us turned back one by one. Only a few big yachts came with us out to the entrance to the bay to see how things would go out there.

The Kon-Tiki followed the tug like an angry billy goat on a rope, and she butted her bow into the head sea so that the water rushed on board. This did not look very promising, for this was a calm sea compared with what we had to expect. In the middle of the bay, the towrope broke, and our end of it sank peacefully to the bottom while the tug steamed ahead. We flung ourselves down along the side of the raft to fish for the end of the rope, while the yachts went on end tried to stop the tug. Stinging jellyfish as thick as washtubs splashed up and down with the seas alongside the raft and covered all the ropes with a slippery, stinging coating of jelly. When the raft rolled one away, we hung flat over the side waving our arms down towards the surface of the water, until our fingers just touched the slimy towrope. Then the raft rolled back again, and we all stuck our heads deep down into the sea, while salt water and giant jellyfish fibers out our hair, but when the tug came back the rope end was up and ready for splicing.

…

 

(KON-TIKI - Across the Pacific by Raft: Thor Heyerdahl; 1947.)