Николо Аманити: НЕ МИ Е СТРАВ

5.

...

Еј, партизани, земете ме и мене. О, бела чао, бела чао чао, чао. – Слушна некој глас како пее.

Погледнав надолу. Барбара Мура го влечкаше Того. Му врзала едно јаже околу вратот и го влечеше кон водата. – Сега мама ќе те избања. Ќе бидеш супе чист. Задоволен ли си? Па, да, сигурно дека си задоволен. – Но, Того не изгледаше баш премногу среќен. Со газете на земја и испружени шепи, вртеше со главата обидувајќи се да се ослободи од јамката. – Ќе бидеш прекрасен. Па ќе те водам во Лучињано. Ќе одиме на сладолед и ќе ти купам каиш. – Го фати, го бакна, си ги собу сандалите, направи неколку чекори во барата и го потопи во онаа смрдлива кал.

Того почна да се измолкнува, но Барбара го држеше блокиран за вратот и за опашот. Го туркаше под вода. Гледав како исчезнува во калта.

Повторно почна да пее. – И едно утро, кога се разбудив: О бела чао. Бела чао! Бела чао, чао, чао!

Нема шанси да го извлече надвор.

Сакаше да го убие.

Викнав. – Што правиш? Пушти го!

Барбара скокна и за малку не падна во водата. Го испушти кучето, кое пак се појави и се довлечка до брегот.

Со еден скок слегов од дрвото.

-А ти што правиш тука? – ме праша гневно Барбара.

-Што му правеше?

-Ништо. Го бањав.

-Не е точно. Сакаше да го убиеш.

-Не!

-Заколни се.

-Се колнам во Бога и во сите светци! – Едната рака ја стави на срцето. – Крлежите и болвите ќе го изедат. Затоа го бањав.

Не знаев дали да и’ верувам.

Го дофати Того, кој стоеше на еден камен и весело мафташе со опашката. Веќе ја заборави грдата епизода. – Гледај дека ти ја кажувам вистината. – Му го подигна едното уво.

-О, Господи, колку е грозно!

Секаде наоколу и внатре во ушната школка вриеше од крлежи. Да ти се преврти стомакот. Со оние главчиња потонати во кожата, со оние црни ноџиња и темно кафениот стомак, подуен и тркалезен како чоколадно јајце.

-Гледаш? Му ја цицаат крвта.

Го искривив носот. – А, од калта ќе се тргнат ли?

-На телевизија Тарзан рече дека слоновите се капат во кал за да ги оттргнат малите животни од себе.

-Но, Того не е слон.

-Па, што ако? Сепак е животно.

-Според мене, треба да му се истребат, реков. – Со калта нема да се тргнат.

-А како?

-Со раце.

-Но, кој ќе го среди тоа? Звучи логично.

-Ќе се обидам јас. – Со два прста зедов еден, убаво надуен, ги затворив очите и го истргнав. Того заквичи, но чудовиштето излезе. Го ставив на еден камен и го посматравме. Ги мрдаше ноџињата, но не успеваше да се движи, бидејќи беше надуено со крв.

-Умри, вампиру! Умри! – Барбара го згмечи со еден камен, претворајќи го во црвена дамка.

Му извадив најмалку дваесетина. Барбара го држеше кучето да седи мирно. По извесно време ми се здосади. И Того не можеше повеќе. Квичеше штом ќе го допрев. – Другите ќе му ги извадиме некој друг ден. Добро?

-Добро. – Барбара погледна наоколу. – Јас ќе си одам. Ти што ќе правиш?

-Ќе останам уште малку. – Штом ќе се оддалечи, планирав да ја земам Кантата и да појдам кај Филипо.

Повторно го заврза јажето околу вратот на Того.

-Тогаш, ќе се видиме подоцна? – рече додека се оддалечуваше.

-Да.

Застанав. – Дојден е некој кај тебе дома. Со сивиот автомобил. Роднина ли тие?

-Не.

-Денес дојде и кај нас дома.

-Што сакаше?

-Не знам. Зборуваше со татко ми. А потоа заминаа. Мислам дека беше и татко ти. Во автомобилот.

Се разбира. Одеа да му ги пресечат ушите на Филипо.

Направи гримаса и ме запраша: - Тебе тој ти се допаѓа?

-Не.

-Ниту мене.

Остана да молчи. Изгледаше како да не сака веќе да си оди. Се заврте и прошепна едно благодарам.

-За што?

-За она пред некој ден... Кога ја поднесе казната наместо мене.

Ги кренав рамениците. – Нема зошто.

-Слушај... Целата се вцрви. Ме ледаше еден миг и рече: - Би сакал ли да ми бидеш свршеник?

Лицето ми се воспали. – Молам?

Се наведна да го помилува Того. – Да се свршиме.

-Јас и ти?

-Да.

Ја наведнав главата и си ги погледнав врвовите на стапалата. – Па..., не баш.

Испушти една долго задржувана воздишка. – Нема врска. Немаме ниту иста возраст. Си помина со раката низ косата. – Тогаш, чао.

Си замина влечејќи го Того зад себе.

Наеднаш ме обзеде страв од змии.

Се’ до тој ден, кога се качував по ридот, никогаш не помислував на змии.

И понатаму ми играше пред очите сликата на кучето – птичар, кого во април го касна за носот една змија. Кутрото животно, лежеше испружено во еден агол од амбарот, тешко дишејќи, со вкочанет поглед и бела пена на непцата, а јазикот му беше исплазен надвор од устата.

-Веќе не може ништо да се стори – рече татко му на Черепот. – Отровот му навлегол во срцето.

Стоевме сите во круг и гледавме.

-Да го однесеме во Лучињано. Кај ветеринарот, - продолжив јас.

-Џабе фрлени пари. Крадец е тој, ќе му даде инјекција со вода и ќе ти го врати пак кучето мртво. Одете, ајде, оставете го да си умре на мира.- Не’ избрка сите надвор. Марија почна да плаче.

Минував низ житото и ми се причинуваше како да гледам змии, како  ползат насекаде. Скокав како некоја потполошка и со стапот постојано удирав по земјата. Предизвикував општо бегство на штурците и скакулците. Сонцето удираше во главата и по вратот, немаше ниту трага од ветер, а во далечината рамницата изгледаше сосема замаглена.

Кога стасав до крајот на долината, бев на крајот од силите. Малку сенка и голтка вода сега ми се најпотребни. Се упатив кон шумичката.

Но, нешто беше различно од другпат. Застанав.

Покрај птиците, штурците и скакулците, се слушаше и некаква музика.

Брзо се струполив зад едно стебло.

Не успеав оттаму да видам ништо, но се чинеше дека музиката доаѓа од куќата.

Требаше трчајќи да побегнам оттаму, но љубопитството ме тераше да ѕирнам. Ако бидам внимателен, ако останам меѓу дрвјата, нема да ме видат. Криејќи се меѓу дабовите, се доближив до ширинката.

Музиката стануваше уште погласна. Беше тоа една популарна песна. Ја имав слушнато многу пати пред тоа. Ја пееше една русокоса госпоѓа заедно со еден елегантен господин. Ги мав видено на телевизија. Ја сакав таа песна.

Токму на работ од чистинката имаше една карпа прекриена со зелени страци од мов. Беше тоа добро засолниште. Отползив до него.

Го издолжив вратот и набљудував.

Пред куќата беше паркиран Фијатот 127 на Феличе, со отворени врати и багажник. Музиката доаѓаше од неговото авто-радио. Лошо се слушаше, со шум.

Феличе излезе надвор од шталата. Беше по гаќи. На нозете носеше цокули, а околу вратот вообичаената црна марама. Танцуваше со раширени раце и мешаше како некоја стомачна танчерка.

-Не се менуваш, не се менуваш, не се менуваш... – пееше фалшливо, заедно со радиото.

А потоа запре и продолжи сериозно.

-Ти си моето вчера, моето денес. Моето засекогаш. Немир.

Па, како жена. – Сега, барем можеш да се обидеш. Наречиме страдање, ајде. Нема друго.

Покажа на некого. – Ти си како ветерот што носи виолини и рози.

-Зборови, зборови, зборови...

-Слушни ме.

-Зборови, зборови, зборови...

-Те молам.

Одличен беше. Се’ правеше сам. И машко и женско. А, кога беше машкото, навистина беше суров. Со полузатворено око и подотворена уста.

-Зборови, зборови, зборови...

-Се колнам.

Потоа се фрли на земја, во правот и почна да прави склекови. Со две раце, па со една, со шлаканица и продолжуваше да пее сиот згрчен.

-Зборови, зборови, зборови, зборови, зборови, само зборови има меѓу нас.

Си заминав.

*

(изд. ИЛИ-ИЛИ Скопје, главен и одговорен уредник Ненад Стевовиќ стр. 87-91; 2004 год.)