Јоргос Сеферис: СТЕРНА

Се внедри тука вземи една стерна

и сама се збогатува од скришни води,

покриена со чекори на ехо јасно.

Ѕвездите не и‘ го гаснат срцето гласно.

Без допир секој ден ја множи и ја плоди.

Се отвора ко ветрило над неа светот

со дахот игра на ветрот студен

низ еден ритам в залез што се руши

и раскрилен безнадежно се души

во навевот на болот суден.

Под кубето развиено на ноќта модра

се редат мислите и радостите минат

со оној ромор пргав на судбата бодра

се палат лица, в блесок наоѓаат одраз

и в мракот абоносов бегло гинат.

Форми во исчезнување! Состав од очи

што бликаат  во браздата на една рана

и белезите на денот голем

ги носат поблиску до поле

од земја црна што им дава вечен почин.

И вземи едно морно тело седна

за да изостане љубовта жедна;

скаменета од годишниот допир

статуата се лула, паѓа и се топи

во блажеста на едни јадри гради.

О, солзи бара на љубовта жедта

се ронат солзите – а душите ни тонат

врз лисјата се слуша на просторот екот

и вечерта се ближи како патник некој

а потем ноќта, споменот и потем сонот.

Но, тука корен пушти една стерна

во скришна топла самост, и го плоди

и го збогатува на секо тело војот

на ноќта и на денот бојот

се множи светот и, без да допре, оди.

Си одат часови и сонца, месечини,

но водата се врза ко огледало;

и очите на надежта не ќе се склопат

ако потонат сите платна и се стопат

на видикот од морето хранително.

Сама, а во срцето и‘ толку мноштво

сама, а во срцето и‘ толку печал

и толку укруп, капка по капка, а сама

ги фрли мрежите над сета штама

по светот горки браној течат.

Штом бранот од прегратката го разви

да знаеше во неа да го сврши

да знаеше на брегот сета љубов врена

да ни ја даде, пред цртата да си ја скрши

тој бран што остана на песокта ко пена.

Топлината раширена е како кожа

и питома и нежна како ливот заспан

што ја избегна без шум срдечноста стара

и тропна на сонот да му ја бара

градината кај капе среброто од секој ластар.

И едно тело скришно, оздола што вика

од гнилите на смртта спили

ко вода жива и браздите што блика

ко вода светла во трева, во билка

што дума сал со корени и црни жили.

О, поблиску до коренот на животот

од сите наши мненија и грижи!

О, подалеку од нашиот жесток брат

со клепки склопени што не‘ испраќа на пат

и од штикот врз плеќи што ни се ближи.

Ненадејност да ни го смекне секој допир

и кожата на тишината што не‘ гнете,

заборавот, богови, срамот да го склопи

тој срам што обзема, што бие и што топи,

да излеземе од извесност, од глад и метеж!

Собирајќи го болот на нашата рана

да излеземе од болот на истата рана

собирајќи го трудот на нашето тело

да излеземе од трудот на истото тело

да никнат рози в крвта на нашата рана.

Да биде се‘ како што беше еднаш

на прстите на очите на усните

да ја оставиме оваа болест бледа

оставена од змија кошула една

и жолта меѓу детелини густи.

Голема љубов и блажена; спокој!

Во топлината жива на една вечер

се свитка скромно една гола гранка

врз мракот бело крило – бело око

на слепоочниците од нега дланка.

Морето што те донесе, те зеде

онаму лимоните кај што цветат

во будењето на музите слатко сведен

и лица многу со по три обични брчки

во една свита надгробна се плетат.

Плач веат мироноските и тага

луѓето да ги следи надеж блага

погледите со пламен ќе ја кренат

осветлувајќи ја земјата слепа

што кипти сета од пролетна влага.

О, пламења на оној свет, од оган време

над пролетта над нејзиното бело теме,

сенки бигорни на венците на сонот

и чекори ... чекори ... бавното ѕвоно

однижува со траур еден синџир темен. –

„Умираме, по нас боговите се мртви! ...“

го знаат тоа статуите што гледаат

ко бела мугра над свештена жртва

со клепки и со останки, со туѓа црта

како што бегаат множините на смртта.

Отидоа неповратно, со грижа врела

и тешка покрај свеќниците ниски

што пишеа на наведнатото им чело

еден живот труден в пладниња и в бездни,

штом згаснаа маѓиите и сите ѕвезди.

Но ноќта не му верува на денот

и љубовта живее смртта да ја твори

и како една душа слободна и права

една стерна тишина му дава

на градот жесток в пламени што гори.

(Антологија на новогрчката поезија, изд. Група издавачи – Скопје 1977, преп. од оригиналот Паскал Гилевски)